Έρχονται εκλογές

Την Κυριακή ψηφίζουμε. Ναι, είναι γεγονός, έφτασε ο καιρός να ψηφίσουμε για δημάρχους και...; Νομάρχες λέγαμε παλιά, τώρα κάτι σε περιφερειάρχες μιας και οι νομαρχίες έχουν χαθεί, έχουν αλλάξει όνομα, δεν ξέρω πώς ακριβώς είναι η διάρθρωση. Είναι και που έλειπα στις προηγούμενες, ήμουνα στη Γερμανία τότε. Οι εκλογές της ερχόμενης Κυριακής γίνονται στα 3,5 χρόνια κι όχι στα τέσσερα όπως συνέβαινε απ' το '74 και μετά (δηλ. κι οι πρώτες εκείνες έγιναν καλοκαίρι του '75 και ήταν για 3,5 χρόνια, απ' τη μεταπολίτευση και μέχρι τότε χρέη δημάρχων και κοινοταρχών είχαν αναλάβει δικαστικοί ή δημόσιοι υπάλληλοι). Επίσης η θητεία των καινούριων θα είναι 5 χρόνια, από 1ης Ιουλίου.

Φόροι

Το κράτος, το κάθε κράτος, χρειάζεται να έχει χρήμα για να καλύπτει τις ανάγκες του. Το πώς θα το βρει είναι ένα θέμα. Συνήθως πουλώντας. Είτε πρώτες ύλες, είτε υπηρεσίες είτε κάτι άλλο. Το πρόβλημα εμφανίζεται όταν δεν έχει τι να πουλήσει γιατί φρόντισε ό,τι είχε να το ξεπουλήσει, να το σκορπίσει. Τότε δανίζεται. Όμως τα δανεικά δεν μπορούν να είναι αγύριστα. Κι οι δανειστές (ω, τι περίεργο) σου βάζουν το μαχαίρι στο λαιμό όταν δεν τους γυρίζεις τα δανεικά. Εκτός κι αν τους δώσεις ανταλλάγματα (ανάλογα τι έχεις) τέτοια που να τους συμφέρει να σε ξαναδανείσουνε. Έτσι γίνεται και με το δικό μας κράτος. Οι κυβερνώντες μας μοιράζουν το έχι μας πέρα δώθε και μετά ψάχνουνε πώς θα τα βγάλουν να δώσουν τα δανεικά (πρώτα) και τις τρέχουσες υποχρεώσεις (μετά). Και για να εξασφαλίσουν τα τρέχοντα δανείζονται κι οι δανειστάδες για να μας έχουν δεμένους τους βάζουν κι υπογράφουν μνημόνια.

Προεκλογικά

Το καλοκαίρι του 1996 ήρθε ο πολυαναμενόμενος διορισμός μου ως μόνιμου καθηγητή. Τότε υπήρχα ακόμα η επετηρίδα, δηλαδή διοριζόμασταν ανάλογα με τη σειρά που είχαμε κάνει αίτηση (κι αυτό είχε να κάνει με το πότε πήραμε το πτυχίο. Η πλάκα είναι πως ο Γιώργος είχε τελειώσει μια βδομάδα πριν από μένα αλλά το καθυστέρησε για να ορκιστούμε μαζί. Μαζί φύγαμε απ' τη γραμματεία και πήγαμε στη νομαρχία Ιωαννίνων και μαζί καταθέσαμε τα χαρτιά μας, αλλά τελικά βρέθηκα εγώ εκείνη τη μέρα κι ο Γιώργος την επόμενη!). Το '96 λοιπόν αποφάσισα να κάνω αίτηση για διορισμό στα "δυσπρόσιτα", περιοχές δηλαδή που δεν ήταν εύκολες και δεν τις ήθελαν για διορισμό εκεί. Μπαίναμε σε μια ξεχωριστή λίστα κι αναλαμβάναμε την υποχρέωση να παραμείνουμε για 3 χρόνια στο σχολείο διορισμού (γιατί διοριζόμασταν κατευθείαν σε συγκεκριμένο σχολείο). Φεύγω από τον Πύργο που με είχε θρέψει για τέσσερα χρόνια (δούλευα αναπληρωτής σε σχολεία της περιοχής, αλλά και σε άλλες δουλειές απ' έξω, είχα βγάλει τότε πολλά λεφτά, όλα δηλωμένα στην εφορία, αλλά δεν μ' ένοιαζε, λεφτά να βγαίνανε) και πάω για Διδυμότειχο.

Πόρτες ασφαλείας

Ένα θέμα που από καιρό το έχω στο νου μου, αλλά όλο το αναβάλω ήρθε η στιγμή να το καταπιαστώ. Είναι το θέμα με τις πόρτες ασφαλείας που έχουν γίνει μόδα. Δεν νοείται π.χ. ανακαίνιση σπιτιού χωρίς να αλλάξει και η πόρτα του και να μπει μια σούπερ ντούπερ θωρακισμένη, βαριά κλπ πόρτα. Μπορεί όλα τα υπόλοιπα ανοίγματα να είναι της πλάκας, αλλά η πόρτα θεωρείται απαραίτητο να είναι "ασφαλείας". Μιλάμε για την κύρια είσοδο μόνο, προς το παρόν δεν έχω πάρει χαμπάρι να βάζουν πόρτες ασφαλείας στα μπαλκόνια κλπ. Και το κόστος μιας πόρτας ασφαλείας είναι το διπλό και βάλε από μια κλασσική, συνηθισμένη πόρτα. Γιατί γίνεται αυτό δεν το ξέρω. Πιστεύω ότι βοηθάει η τηλεοπτική τρομολαγνεία που δίνει την εντύπωση πως όλοι κινδυνεύουμε να μας σκοτώσουν, γι' αυτό και πόρτες ασφαλείας συναντάμε και σε σπίτια που αν μπει μέσα κλέφτης δεν θα βρει να πάρει τίποτα.

Διόδια

Για την αύξηση των διοδίων είχα ακούσει. Αύξηση που έχει να κάνει τόσο με την αύξηση της τιμής διέλευσης όσο και με την αύξηση των σημείων που πληρώνονται τα διόδια. Πριν κάποιο καιρό είχε γίνει μια σχετική συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο σταθμό των διοδίων στα Κιούρκα, που πήρα κι εγώ μέρος, Βέβαια, σ' εκείνη τη συγκέντρωση που υποτίθεται πως τη διοργάνωσαν οι δήμοι της περιοχής (Κηφισιάς, Διονύσου και Ωρωπού) αυτοί που είχαν πανό ήταν το κίνημα "Δεν πληρώνω", τελείως έξω από το κάλεσμα διαμαρτυρίας για τις επικείμενες (τότε) αυξήσεις ή για τα επιπλέον σημεία που ετοιμάζονται. Ήταν παρόντες οι δήμαρχοι, ακόμα κι ο δεσπότης της περιοχής, έβγαλαν κάποιες φωτογραφίες, αλλά μέχρις εκεί. Ούτε ένα πανό από έναν απ' τους (τρεις) δήμους.

Μαρουλοσαλάτα 2

Έγραφα τις προάλλες για το πώς φτιάχνεται μια μαρουλοσαλάτα και τότε είχα αναφέρει για το πόσο ψιλό κόβει το μαρούλι ο Γιώργος. Τότε, είχα πάει στο σπίτι του και μιας και είχε κόψει μαρούλι είπα να φωτογραφίσω την σαλάτα του και να βάλω καμιά φωτογραφία για δείγμα. Δυστυχώς, οι φωτογραφίες που έβγαλα ήταν ένα μαύρο χάλι. Θολές, τέτοιες που δεν βλέπονταν. Έτσι η δημοσίευση εκείνη έμεινε μισή. Προχθές ο Γιώργος μου έστειλε κάποιες καινούριες που είχε τραβήξει ο ίδιος. Κι είπα να μην πάνε χαμένες. Είχα δυο επιλογές. Ή να τις συμπληρώσω στην προηγούμενη δημοσίευση ή να ανεβάσω καινούρια ανάρτηση. Μιας και έχει κεσάτια το μαγαζί και δεν έχω κάτι άλλο έτοιμο, η δεύτερη λύση ήταν ιδανική:)

Λέμπερκεζε

Για το λέμπερκεζε είχα γράψει στο παλιό μου μπλογκ. Κι ενώ είχα πει πως τέλειωσαν οι μεταφορές από κει, τον περασμένο μήνα το Λιντλ έφερε το λέμεπερκέζε στα πλαίσια της γερμανικής βδομάδας (ως γνωστόν, τακτικά φέρνει προϊόντα από άλλες χώρες και όταν τα φέρνει ονομάζει τη βδομάδα με το όνομα της χώρας της οποίας έχει τους ιδιαίτερους - και χαρακτηριστικούς συνήθως - μεζέδες, αν και τελευταία και στα ρούχα λέει πως έχει άρωμα Ρώμης ή Λισαβόνας κλπ). Έτσι είπα να ξαναγράψω για το ιδιαίτερο αυτό αλλαντικό, αντιγράφοντας εν πολλοίς το παλιό άρθρο.

Βόλτες

Αρχικά να ευχηθώ καλό μήνα, μιας και σήμερα ξημερώνει πρωτομαγιά. Μια μέρα με πολλαπλά μηνύματα, αφού ξεκίνησε σαν μέρα απεργίας (κι έτσι είναι σε κάποιες χώρες, ακόμα και σήμερα) αλλά πολύ έξυπνα υποβιβάστηκε αργία, μ' αποτέλεσμα να πηγαίνουμε στις εξοχές να πιάσουμε το Μάη και να αποφεύγουμε κουραστικές διαδικασίες όπως οι συμμετοχή σε εργατικές συγκεντρώσεις (που δεν γίνονται μόνο μια σε κάθε πόλη, αλλά ανάλογα με τις κομματικές προτιμήσεις). Αλλά δεν ξεκίνησα να γράψω το άρθρο για να πολιτικολογήσω, οι βόλτες που αναφέρω είναι αυτές που γίνονται (ή δεν γίνονται) στις πόλεις μας.