Συκωτάκια λαδορίγανη

Ένας μεζές που προέκυψε ξαφνικά. Το Πάσχα τα αρνιά πουλιούνται με το κεφαλάκι και τη συκωταριά μαζί. Όλα ίδια τιμή. Ένα έθιμο που έχουν επιβάλει οι χασάπηδες από αρκετά χρόνια (πάντα έτσι το ήξερα από τότε που ήμουν πιτσιρίκι). Μιας και πουλιούνται χιλιάδες αμνοερίφια κι αν δεν έδιναν τα σχετικά μέρη μαζί με τα υπόλοιπα θα τους έμεναν και δεν θα είχαν τι να τα κάνουνε. Στη συγκεκριμένη περίπτωση λοιπόν πήρα ένα κατσικάκι και μαζί του και τη συκωταριά. Τι να την κάνω; Αποφάσισα να την κάνω τηγανητή. Και ιδού!

Τηγανίτες

Οι τηγανίτες είναι ένα γλυκό της στιγμής. Ψημένος χυλός και μόνο. Πανεύκολο αλλά και παν-νόστιμο:). Είναι ένα γλύκισμα που συνηθιζόταν στο χωριό παλιότερα, αν και σήμερα έχει αραιώσει η παρασκευή τους. Εγώ όταν φτιάχνω χυλό για να τηγανίσω κάτι (μπακαλιάρο, λουλουδάκια ή ό,τι άλλο σχετικό) συνήθως φτιάχνω λίγο παραπάνω χυλό και, ΠΡΙΝ να βάλω μέσα αυτό το κάτι, φτιάχνω και μερικές τηγανίτες. Και τονίζω το πριν γιατί αν πας να το κάνεις μετά ο χυλός (αλλά και το λάδι) θα έχει μυρίσει. Θυμάμαι πως και του παππού μου του άρεσαν οι τηγανίτες και πάντα ήθελε να ακολουθεί η γιαγιά μου παρόμοια διαδικασία. Όμως συνήθως η γιαγιά έφτιαχνε τηγανίτες μόνο όποτε περίσσευε χυλός, κάτι που ο παππούς αποδοκίμαζε. Δεν του άρεσαν. Έτσι, από κάποια στιγμή και μετά όταν έφτιαχνε τέτοιου είδους τηγανίτες και ρώταγε ο παππούς "καλά, δεν φτιάξατε τηγανίτες" του απαντούσε πως "έχουμε τηγανίτες αλλά εσύ δεεεεν..." :))

Κολοκυθολούλουδα

Συνήθως τα λέμε και σκέτα λουλούδια. Δεν συνηθίζουμε να μαγειρεύουμε κάποιο άλλο λουλουδικό εκτός απ' τα κολοκυθολούλουδα κι έτσι καταλαβαινόμαστε: Πρόκειται για τα λουλούδια απ' τις κολοκυθιές που ΔΕΝ γίνονται κολοκύθια (τα αρσενικά δηλαδή). Τίποτα δεν πάει χαμένο όμως αφού αυτά γίνονται ένας πολύ όμορφος μεζές. Είτε γεμιστά με ρύζι και βρασμένα (όπως και τα άλλα γεμιστά που δεν μπαίνουν στο φούρνο, κάτι που δεν το πάω με τίποτα) είτε τηγανισμένα με αυγό και τυρί μέσα και ό,τι άλλο αρέσει στον καθένα. Εμένα μ' αρέσει η παραλλαγή που υπάρχει παρακάτω. Δεν ξέρω αν αυτό συμβαίνει γιατί αυτήν έχω συνηθίσει (η συνταγή είναι της μητέρας μου) ή γιατί πραγματικά είναι πιο νόστιμη αφού μπαίνουν μέσα τα διάφορα λαχανικά που αφενός προσθέτουν γεύση και αφετέρου κάνουν το αποτέλεσμα να μην είναι πολύ σφιχτό.

Θερμοκρασίες

Στις διάφορες συνταγές που αναφέρουν ψήσιμο στο φούρνο ή τηγάνισμα αναφέρεται και μια ενδεδειγμένη θερμοκρασία ψησίματος. Μόνο που η θερμοκρασία αυτή είναι πολύ - πολύ σχετική. Συνήθως π.χ. λέει ψήνεται στους 180 βαθμούς. Μιλάμε για βαθμούς Κελσίου βέβαια, αφού αυτοί χρησιμοποιούνται στην Ελλάδα κι είναι οι βαθμοί που ρυθμίζουμε το θερμοστάτη του φούρνου (ή τις φριτέζας) μας. Υποτίθεται πως είναι η θερμοκρασία που θα αναπτυχθεί (και θα διατηρηθεί) μέσα στο θάλαμο. Αλλά αυτό έχει να κάνει πρώτιστα με τον ίδιο το φούρνο που θα γίνει το ψήσιμο. Άλλος φούρνος στους 180 βαθμούς είναι εξαιρετικά ζεστός κι άλλος μπορεί να είναι λίγος. Κι αυτό γιατί η ρύθμιση της θερμοκρασίας γίνεται από ένα μηχανισμό που κανένας κατασκευαστής δεν ενδιαφέρεται για την ακρίβειά του. Ο χρήστης θα πρέπει να βρει τι είναι αυτό που ανταποκρίνεται στις ανάγκες τους. Ίσως δεν είναι τόσο καλό αυτό, αλλά έτσι είναι.

Πατάτες τηγανητές

Πατατούλες τηγανητές το σημερινό θέμα. Τι κι αν είναι ένα πολύ διαδεδομένο φαγητό. Τόσο που, πολλές φορές, αν θέλουμε να πούμε πως κάποιος είναι τελείως άσχετος με την κουζίνα λέμε πως αυτός δεν μπορεί να τηγανίσει ούτε πατάτες. Ακόμα χειρότερα είναι βέβαια με τα βραστά αυγά, αλλά γι' αυτά μια άλλη φορά. Πώς λοιπόν φτιάχνουμε τηγανιτές πατάτες; Η συνταγή είναι για πατάτες στη φριτέζα (κι ας έχει ετικέτα τηγάνι). Που χρειάζεται πολύ λάδι για το τηγάνισμα αλλά αφενός μεν οι πατάτες σ' αυτήν γίνονται πιο νόστιμες αλλά επίσης και πιο υγιεινές, όταν η θερμοκρασία του λαδιού είναι αρκούντως ψηλή, δεν πίνουν πολλά λάδια τα τηγανητά μας. Επίσης το λάδι δεν είναι μιας χρήσης. Αν τις προτιμάει κάποιος σε τηγάνι, πρέπει να έχει υπομονή να κάψει καλά το λάδι (δεν υπάρχουν βαθμοί). Το τι είδους λάδι θα είναι υπάρχουν αρκετές αντικρουόμενες απόψεις. Εγώ χρησιμοποιώ ελαιόλαδο, μου έχει αρκετό στη διάθεσή μου η μάνα μου!

Πουρέκια με αναρή

Τις τελευταίες μέρες βρέθηκα στην Κύπρο. Για ειδές καιρό που διάλεξε θα μου πείτε. Τι να κάνουμε, έτσι ήταν το πρόγραμμα. Με την ευκαιρία που βρίσκεται ο Δημήτρης εκεί (υπηρετεί στην ΕΛΔΥΚ) και με την ευκαιρία του τριημέρου είπαμε να τον δούμε αυτόν, να δούμε και το νησί. Τα είχαμε κλείσει από το Γενάρη περίπου και τα τελευταία γεγονότα εκεί μας σόκαραν λίγο, αλλ' απ' την άλλη δεν ήταν και να το ακυρώσουμε. Έτσι πήγαμε (και καλά περάσαμε). Θα τα πούμε αργότερα αυτά, τώρα θα παρουσιάσω έναν κυπραίικο μεζέ που έφαγα στο σπίτι της Τζένης. Έχω συγγενείς εκεί, ένας αδερφός της γιαγιάς μου είχε παντρευτεί με Κυπραία στην Τανζανία(!) και  τα παιδιά του ήταν άλλα στην Ελλάδα, άλλα στην Κύπρο κι άλλα στην Αφρική. Τα παιδιά  τους (τα δεύτερα ξαδέρφια μου) το ίδιο. Και με την ευκαιρία που βρέθηκα στο νησί είπα να τους δω (αρκετούς). Στο σπίτι λοιπόν που πήγα η Τζένη μας κέρασε διάφορα τοπικά μεζεδάκια: Λιοτή (= ελιοπιτάκια), πιτάκια με χαλούμι (γνωστό είδος κυπριακού τυριού) και πουρέκια με αναρή (= μπουρεκάκια με μυζήθρα). Αυτά τα τελευταία δεν είναι αρμυρά αλλά γλυκά. Μας άρεσαν πολύ, πήρα τη συνταγή και την παρουσιάζω έτσι όπως την πήρα, πριν τη δοκιμάσω.

Ομελέτα

Για το φίλο Δημήτρη που τη ζήτησε.
Συνταγές έχω πολλές κι ήταν όλες μαζεμένες σε ένα αρχείο. Εκεί μάζευα όλες τις συνταγές μου κι όσες έφτιαχνα και μου άρεσαν και πέρναγαν το τεστ γευστικής δοκιμής :) έβαζα ένα αστεράκι μπροστά από το όνομα της συνταγή. Μετά τα αρχεία έγιναν δύο: ένα με τις παλιές συνταγές κι ένα μ' αυτές που ήταν για να δοκιμαστούν. Όταν άρχισα το μπλογκ τα αρχεία έγινα τρία. Γιατί τώρα είχα και ένα που απ' τις παλιές παίρνω και βάζω εδώ και θέλω να ξέρω τι έβαλα και τι όχι. Και προχθές που μίλαγα με το Δημήτρη στο τηλέφωνο μου λέει βάλε και καμιά εύκολη ρε. Π.χ. δεν θυμάμαι πώς φτιάχνεται η ομελέτα :)) Έτσι προέκυψε η σημερινή δημοσίευση. Γι' αυτό και δεν έχει φωτογραφία αφού δεν έφτιαξα ομελέτα πρόσφατα. Τα τρία αυγά είναι για δυο άτομα σύμφωνα με τη δική μου συνήθεια, αλλά μπορεί να τα φάει άνετα και ένας. Επίσης αντί για το τηγάνι, γίνεται και στο φούρνο. Σε ταψάκι και φούρνισμα, οπότε δεν θέλει και γύρισμα. Έτσι την έφτιαχναν στο εστιατόριο του πανεπιστημίου που έφτιαχναν 800 - 1000 μερίδες!

Μπακαλιάρος τηγανητός

Εικοστή πέμπτη Μαρτίου μεθαύριο και η παράδοση απαιτεί ψάρι. Και το πιο συνηθισμένο ψάρι για κείνη τη μέρα είναι ο μπακαλιάρος. Με συνοδεία σκορδαλιάς συνήθως. Κι όταν λέμε μπακαλιάρος εννοούμε παστός μπακαλιάρος. Που για να τον μαγειρέψεις πρέπει πρώτα να τον ξαλμυρίσεις καλά. Κι όχι μόνο. Πρέπει και να τον καθαρίσεις απ' την πέτσα αλλά και τα κόκαλα (που των ψαριών εμείς στο χωριό μου τα λέμε άγανα κόκαλα έχει το κρέας). Γιατί με είχαν καλέσει κάποτε να μου κάνουν το τραπέζι μετά την παρέλαση κι ο μπακαλιάρος που σερβιρίστηκε δεν τρωγότανε. Είχε και τα τρία κακά!

Χυλός για τηγάνισμα

Διάφορα που θέλω να τηγανίσω τα τυλίγω πρώτα σε χυλό. Αυτός π.χ. μπορεί ένας συνδετικός ιστός για να μαζέψει τα νερά από γύρω απ' αυτό που θα τηγανίσω (κάτι που μπορώ να το πετύχω και με απλό αλεύρωμα). Π.χ. στο μπακαλιάρο ή τα λουλουδάκια που μου έρχεται πρόχειρα. Ή μπορεί να προστεθεί από γύρω για περισσότερη γεύση π.χ. στα κολοκύθια ή τις μελιτζάνες.