Η κυβέρνηση προσπαθεί να μειώσει τα έξοδά της. Θεμιτό. Αλλά όταν αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να ακυρώνεται στην πράξη η προσφορά υπηρεσιών τότε είναι πρόβλημα. Το να θέλει να έχει πιο συγκεντρωμένες τις υπηρεσίες τι το πιο λογικό. Αυτό όμως έχει και τα όριά του. Αυτό που θα γκρινιάξω σήμερα είναι αυτό που έχει γίνει με τη συγκέντρωση των υπηρεσιών του ΟΠΑΔ στην Αττική και τη διαδικασία για την θεώρηση των βιβλιαρίων των προστατευόμενων μελών. Τα βιβλιάρια για την υγειονομική περίθαλψη των δημοσίων υπαλλήλων θεωρούνται από τους προϊσταμένους της υπηρεσίας του καθενός. Το ίδιο γίνεται και για τα ανήλικα προστατευόμενα μέλη. Αλλά για τα άνω των 18 χρειάζεται διπλή θεώρηση. Μια από τον προϊστάμενο και μια από τον οργανισμό ώστε να ελέγχεται αν πράγματι το δικαιούνται ή όχι (αν και δεν είναι και πολλές οι τελευταίες περιπτώσεις).
Αυτή τη δεύτερη θεώρηση μέχρι τώρα την κάναμε στην Παλλήνη (σύμφωνα με τον τόπο κατοικίας μας). Όμως αποφασίστηκε να μαζευτούν όλες οι σχετικές υπηρεσίες στα κεντρικά γραφεία της Αθήνας. Μέχρις εδώ κανένα πρόβλημα για μένα. Τι Παλλήνη, τι Αθήνα. Για άλλους σαφώς και θα ήτανε πρόβλημα, άλλο απ' το Περιστέρι να πας στο Αιγάλεω ή απ' το Κερατσίνι στον Πειραιά κι άλλο να πρέπει να πας μέχρι την Αθήνα, αλλά δεν είναι και προς θάνατο. Το πρόβλημα δημιουργείται γιατί στα κεντρικά υπάρχουν δυο υπάλληλοι για να εξυπηρετήσουν όλους τους υπόλοιπους ΔΥ της Αττικής. Πόσους να προλάβουν κάθε μέρα; Εν τω μεταξύ υπάρχει και η κακή συνήθεια πως ενώ η υπηρεσία ανοίγει στις 9 μπορεί να πάει κάποιος και να στηθεί απ' όσο νωρίς θέλεις. Και για να μην δημιουργούνται προβλήματα δίνονται νούμερα (όπως σε κάποιες τράπεζες ή στα τυριά στο σουπερμάρκετ). Τα νούμερα δίνονται απ' τις 6 μέχρι τις 10 το πρωί για να ξεκινήσει η θεώρηση απ' τις 9 μέχρι τις 3 το μεσημέρι. Δηλαδή θα πρέπει κάποιος να πάει τουλάχιστον 3 ώρες πριν, να πάρει χαρτάκι και ή να περιμένει όλες αυτές τις ώρες ή να φύγει και να ξαναπάει κάποιες ώρες αργότερα, αλλά με κίνδυνο να έχει περάσει η σειρά του και να πρέπει να επαναλάβει την ίδια διαδικασία.
Εν τω μεταξύ, δεν υπάρχει πλαφόν για το πόσα άτομα θα εξυπηρετηθούνε. Γιατί δίνονται αριθμοί σειράς μέχρι τις 10 αλλά πόσοι απ' αυτούς θα προλάβουν να περάσουν μέχρι τις 3 αγνοείται. Σήμερα ας πούμε, σταμάτησαν στο 200. Έτσι η Μαρία που στις οχτώμισι είχε πάρει το 247 προφανώς και έμεινε απέξω. Της έκλεισαν την πόρτα στα μούτρα. Αλλά αν πούμε πως λένε τόσα νούμερα σήμερα πάλι θα υπάρχει πρόβλημα αφού το μεσημέρι ο υπάλληλος θα πρέπει να κάτσει να εξυπηρετήσει όσους έχουν πάρει αριθμό. Και δεν ξέρει πόση ώρα θα χρειαστεί για να εξυπηρετήσει τον καθέναν, αφού δεν ξέρει πόσα βιβλιάρια πόσων ασφαλισμένων θα έχει αυτός.
Απ' την άλλη, στην Παλλήνη που πήγαινα μέχρι πέρυσι, υπήρχαν δυο ή τρεις υπάλληλοι (! για το 1/7 των γραφείων, ποια είναι η κατανομή του αριθμού ασφαλισμένων δεν ξέρω) οι οποίοι όμως εκτός απ' τη θεώρηση έκαναν ό,τι είχε σχέση με το μητρώο: από έκδοση νέων βιβλιαρίων μέχρι την έκδοση καρτών περίθαλψης για την περίπτωση ταξιδιού στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Τώρα οι δυο ασχολούνται μόνο με τις θεωρήσεις, για τις κάρτες είναι άλλοι ενώ για τα βιβλιάρια δεν ξέρω.
Τι γίνεται σε άλλους ασφαλιστικούς φορείς; Η εμπειρία μου είναι περιορισμένη. Το ΙΚΑ στέλνει τα απαραίτητα αυτοκόλλητα στο σπίτι ή στον εργοδότη, δεν θυμάμαι ακριβώς. Στη Γερμανία ερχόταν τον τελευταίο μήνα πριν τη λήξη με το ταχυδρομείο στο σπίτι. Για την ακρίβεια, δεν υπήρχαν βιβλιάρια αλλά μια κάρτα, όπως η πιστωτική, με τσιπάκι. Και ζητούσαν, αν ήθελες, να επιστρέψεις την παλιά πίσω με ένα φάκελο προπληρωμένου τέλους ώστε να ανακτήσουν το τσιπάκι! Όσο δε για την κάρτα για την ΕΕ αυτή ήταν στο πίσω μέρος της άλλης κι έτσι πετύχαιναν μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια! Εμείς που ήμασταν αποσπασμένοι απ' την Ελλάδα, υπήρχε συμφωνία με τον ΟΠΑΔ και παίρναμε κάρτα που μας εξομοίωνε με τους Γερμανούς, αλλά στο πίσω μέρος είχε παντού Χ, αφού ήδη με βάση την αντίστοιχη ελληνική μας έδιναν την κάρτα της μπροστινής όψης.
Το μόνο που με παρηγορεί είναι πως μάλλον αυτή είναι η τελευταία χρονιά που κάνουμε αυτή τη διαδικασία. Τα παιδιά μας μεγαλώνουν και δεν θα δικαιούνται κάλυψη από μας. Το θέμα είναι βέβαια, αν θα έχουν δουλειά για να αποκτήσουν δικιά τους ασφάλεια.
Να συμπληρώσω πως σε όλη την διαδικασία βοηθούν οι σεκιούριτι και έτσι σε ενημερώνουν -νάναι καλά οι άνθρωποι- τι χαρτάκι να πάρεις απ το μηχάνημα. έτσι βοηθούν τον κόσμο να μην παίρνει χαρτάκι και στήνεται σε λάθος ουρά! Γύρω στις 2 στο άλλο ταμείο ΚΥΔΚΥ νομίζω με λιγότερη ουρά, ξέσπασε φασαρία και παρά λίγο να πέσει ξύλο. Σε εμάς ΟΠΑΔ ήταν το επίπεδο πιο ψηλά ως τις 2 30. Μετά πλακώθηκαν σε βρισιές με τους υπαλλήλους;;; που αυτοί δεν φταίγανε στην όλη κατάσταση αλλά ήταν ο εύκολος στόχος. Δεν κατάφερα να τους δω αλλά όταν βγήκε μια κυρία κατά τις 3 παρά πέντε είπε ότι ο ένας παραλίγο να πάθει εγκεφαλικό. Τελειώνοντας, φύγανε από την πίσω πόρτα γιατί προφανώς φοβήθηκαν το λιτζάρισμα..........Τι θα έκανα αν ήμουν στη θέση τους;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελικά τα κατάφερα την Παρασκευή. Όχι και τόσο απλά, αλλά επιτέλους τέλειωσε κι αυτό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε πρώτη φάση πήγα πρωί (πριν τις 8) και πήρα χαρτάκι με αριθμό. Είχα το 148. Η διαδικασία είχε ψιλοαλλάξει. Δεν δίνουν νούμερα μέχρι τις 10 αλλά τόσα για κάθε τμήμα. Για το συγκεκριμένο των θεωρήσεων το μάξιμουμ ήταν τα 200. Επειδή υπολόγιζα πως το 148 είναι οριακό για να προλάβω (τέλειωνα το μάθημα στο Μενίδι στις 12:30 άρα μέχρι να κατέβω 1 και κάτι) είπα να πάρω κι ένα δεύτερο νούμερο μετά από λίγο. Περίμενα στ' αυτοκίνητο κάνα τέταρτο, πάω για δεύτερο αριθμό αλλά φευ! είχαν εξαντληθεί :(. Τι να κάνω, φεύγω κι ό,τι βγει.
Το μεσημέρι, όπως το υπολόγιζα λίγο μετά τις μία φτάνω, βρίσκω να παρκάρω (άλλο άγχος κι αυτό αλλά πώς να πάω με τα μέσα που δεν θα προλάβαινα με τίποτα), ανεβαίνω και βλέπω πως εκείνη τη στιγμή εξυπηρετείται το 138. Μια χαρά. Αν και χρειάστηκαν και κάποιες επιπλέον ενέργειες, σε περίπου τρία τέταρτα είχα ξεμπερδέψει.
Να σημειώσω πως υπήρχαν 4 γκισέ για την εξυπηρέτηση των ασφαλισμένων και πως ο ένας ήταν πάλι στα πρόθυρα εγκεφαλικού :)