Άλλη μια συνταγή "κλεμμένη" από τις εκπομπές του Μαμαλάκη. Την είδαμε, μας άρεσε και ψάχναμε για να την ξαναδούμε. Ένα στοιχείο που άρεσε ιδιαίτερα ήταν η απλότητά της. Και κουβεντιάζοντας αργότερα με τον Χρήστο μας λέει: "καλά, ήσασταν στα Γιάννενα, πηγαίνατε στο Μονοδέντρι και δεν δοκιμάσατε Κικιτσόπιτα"! Γιατί η αλευρόπιτα είναι συνηθισμένη στους Ηπειρώτες (μανούλες στις πίτες γενικά, αλλά και σε ό,τι έχει σχέση με ζύμες:) ) αλλά ειδικά αυτή που φτιάχνει η Κικίτσα στο Μονοδέντρι είχε μεγάλη φήμη από εκείνα τα χρόνια που εμείς ήμασταν φοιτητές (τέλη της δεκαετίας του '70, αρχές του '80). Η πλάκα είναι που στο βίντεο, ρωτάει ο Μαμαλάκης την κυρία Κικίτσα: "Το αλεύρι το μετράς;" "Βεβαίως" του απαντάει. "Μία, δύο, τρεις" και μετράει τρεις χούφτες αλεύρι 😀
Ετικέτες
- αλλαντικά
- αυγό
- Γερμανία
- διαιτητικά
- επετειακά
- ζαχαροπλαστική
- ζυμαρικά
- ζύμη
- κέικ
- κοινωνία
- κρεατικά
- κρέμα
- κρεμμύδια
- λαδερό
- λαχανικά
- Λέσβος
- μαρμελάδα
- μεζές
- οδηγίες
- οσπρια
- πατάτα
- ποτό
- πουλερικά
- προσωπικές ιστορίες
- ρύζι
- σαλάτα
- σάλτσα
- σούπα
- σχάρα
- σχολείο
- τηγάνι
- τουριστικοί προορισμοί
- τυρί
- φαγητό
- φούρνος
- φρούτο
- χρήμα
- ψάρι
06 Μαρτίου 2014
04 Μαρτίου 2014
Αναμνήσεις
Είπα να γράψω συνταγή για κοτόπουλο και συνειρμικά θυμήθηκα το πώς και το γιατί το κοτόπουλο δεν είναι απ' τ' αγαπημένα μου εδέσματα. Και το ένα φέρνει τ' άλλο κι αποφάσισα να τα γράψω όλα μαζί εδώ, χωριστά απ' τα υπόλοιπα. Έχουμε και λέμε λοιπόν. Με το κοτόπουλο δεν είχα ιδιαίτερες σχέσεις ποτέ. Έτσι κι αλλιώς στο χωριό αραιά και που να σφάξουμε καμιά κότα, συνήθως όταν δεν γένναγαν πια, άρα γριά που μόνο για σούπα ήταν καλή. Κάποια νεαρά πετεινάρια, τα πελεκάγαμε, αλλά όλα ήταν από σπόντα.
02 Μαρτίου 2014
Αποκριάτικα έθιμα
28 Φεβρουαρίου 2014
Λαγάνα
Για δες τι θυμήθηκε η Μαρία σήμερα πρωί πρωί. Συζητάγαμε για τις προμήθειες των ημερών και αναφέρθηκε η λαγάνα οπότε και πρότεινε να φτιάξουμε τη δική μας λαγάνα μιας και μας είχε δώσει συνταγή η (πάντα πολύτιμη) Μαίρη που μετράει με ποτήρια κι όχι με γραμμάρια:) (κι είναι Χιώτισσα στην καταγωγή, εξού και η μαστίχα). Έτσι αποφάσισα να την παρουσιάσω εδώ, μιας και είναι των ημερών. Η πρόταση είναι να γίνει στον αρτοπαρασκευαστή, αλλά προφανώς δεν είναι απαραίτητο, θα μπορούσε να ζυμωθεί και στο χέρι, απλά η μηχανή προσφέρει ευκολία και στάνταρ συνθήκες. Τις λαγάνες στο χωριό τις λέμε πίτες τον υπόλοιπο χρόνο, επετειακή είναι η χρήση τους, αλλά για άλλες επετείους, ας τις αφήσουμε τώρα :)
27 Φεβρουαρίου 2014
Ελεύθερο λογισμικό
Μέσω της μετάβασης στο ελεύθερο λογισμικό, το Μόναχο γλιτώνει περισσότερα από 10 εκατομμύρια ευρώ!
26 Φεβρουαρίου 2014
Σπανακόπιτα
Οι πίτες δεν είναι το φόρτε μου. Στο χωριό συνηθίζουμε περισσότερο να φτιάχνουμε μικρά πιτάκια, ακόμα και τη λέξη πίτα όταν τη λέμε έτσι σκέτη εννοούμε τη λαγάνα. Πίτες μεγάλες πρωτοσυνάντησα στα Γιάννενα, αν και κάποιες τυρόπιτες, κάποιες κολοκυθόπιτες κλπ φτιάχναμε. Κάποιες φορές όμως φτιάχνω καμιά πίτα και στο σπίτι, έτσι για ποικιλία. Μεγάλη υπόθεση στις πίτες είναι το φύλλο. Που πρέπει να είναι σχετικά χοντρό. Και τα έτοιμα είναι συνήθως λεπτά, για μπακλαβάδες κλπ γλυκά. Η λύση; ή να φτιαχτεί στο χέρι ή να διαλεχτεί ειδικά χοντρό απ' τα έτοιμα. Παλιότερα έβγαζε ένα η "χρυσή ζύμη" που μ' άρεσε πολύ, αλλά δεν το βρίσκω τελευταία. Το καλό με τη σπανακόπιτα είναι πως το σπανάκι βρίσκεται όλο το χρόνο είτε φρέσκο στον καιρό του είτε κατεψυγμένο κι έτσι μπορεί να γίνει οποιαδήποτε εποχή. Βέβαια, για σπανακόπιτα γράφω συνέχεια, σπανακοτυρόπιτα εννοώ, αλλά έτσι έχει νοστιμιά:)
24 Φεβρουαρίου 2014
Ο άρτος πωλείται ζυγιστός
Ο τίτλος είναι από μια ταμπέλα που υπήρχε πριν πολλά χρόνια στους φούρνους. Γιατί τότε το ψωμί το πουλάγαν οι φούρνοι (άντε τα "αρτοποιεία") κι όχι τα πρατήρια, τα σουπερμάρκετ κλπ που το πουλάνε σήμερα. Και το ψωμί ήταν δυο ειδών: το "άσπρο" το επίσημα αναφερόμενο ως 70% και το "μαύρο" ή αλλιώς αλεύρι 85%. Την εποχή που πρωτοθυμάμαι, το άσπρο ήταν πιο ακριβό (κάπου 40 λεπτά, της δραχμής βέβαια τότε, κάπου κοντά στα 1970 είχε 5,80 το άσπρο και 5,40 το μαύρο) και η τιμή ήταν ίδια παντού καθότι το ψωμί θεωρούμενο βασικό είδος διατροφής ήταν σε διατίμηση (η τιμή του οριζόταν από την κυβέρνηση). Και προφανώς αν ήταν με το κομμάτι κι όχι με το κιλό, η τιμή του δεν μπορούσε να ελεγχθεί. Κάτι που έγινε κάποια στιγμή. Και πώς έγινε!
23 Φεβρουαρίου 2014
Έμπνευση
Το βρήκα σε ένα μαγαζί που πήγα για φαγητό. Μου θύμισε που επί χούντας τα κείμενα λογοκρίνονταν κι αφού πέρναγαν απ' το λογοκριτή μετά δεν μπορούσες να προσθέσεις τίποτα. Μπορούσες όμως ν' αφαιρέσεις ό,τι ήθελες. Έτσι είχε περάσει "Το μεγάλο μας τσίρκο". Στη συγκεκριμένη τώρα πινακίδα, που σήμερα είναι υποχρεωτική σ' όλα τα μαγαζιά δεν προστέθηκε ούτε αφαιρέθηκε κάτι. Μόνο που κάποια γράμματα τυπώθηκαν μ' άλλο χρώμα και περνάει ένα δεύτερο μήνυμα 😀
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)