Όταν μιλάμε για προσβασιμότητα δεν σημαίνει φτιάχνω μια ράμπα στα κτίρια κι όλα καλά. Όχι πως δεν χρειάζεται και δεν βολεύει κι αυτό. Πρόσφατα μιλούσα με γνωστή μου που είναι σε αναπηρικό αμαξίδιο και μούλεγε πως παλιότερα δεν μπορούσε να πάει καθόλου κάπου, ενώ τώρα αφού πάει με το αυτοκίνητο μέχρις εκεί κοντά, κάτι γίνεται. Αλλά παρατηρούσα στο Μόναχο πώς προσπαθούν να υπάρχει ευκολία για κίνηση σ’ όλα τα σημεία.
Θα μπορούσα να το βάλω και σαν κουίζ αλλά έτσι κι αλλιώς είναι πανεύκολο. Όχι το τι δείχνουν οι παραπάνω φωτογραφίες. Νομίζω πως φαίνετ' εύκολα. Θέσεις για στάθμευση αυτοκινήτων αναπήρων δίπλα σε τουαλέτες σε αυτοκινητόδρομους. Το ζήτημα δεν είναι αυτό. Αλλά σε ποιο μέρος ή μάλλον σε ποια χώρα είναι τραβηγμένη η κάθε μία. Ή μάλλον ας το πάρω αλλιώς. Η μια είναι στην Ελλάδα κι άλλη στο εξωτερικό. Ας αφήσουμε το ποια συγκεκριμένη χώρα. Ομοιότητες και διαφορές είναι το ζητούμενο.
Έγραφα για την προσβασιμότητα που υλοποιείται στη Γερμανία. Αυτό δίνει τη δυνατότητα να κυκλοφορούν άνετα τα μωρά στα καροτσάκια αλλά και οι ανάπηροι. Βέβαια είναι και θέμα κουλτούρας. Η κουλτούρα τους εκεί είναι να κυκλοφορούν όλοι. Αυτοί που δεν μπορούν να περπατήσουν δικαιούνται κι αυτοί να κυκλοφορήσουν. Και μπορεί να μην έχω φωτογραφία από αμαξίδιο, αυτό όμως έγινε εν γνώση μου, δεν το θεώρησα κομψό.
Ο φίλος Θανάσης έβαλε σήμερα στο ΦΒ τον παρακάτω σχολιασμό (να σημειώσω πως με τον Θανάση γνωριστήκαμε όταν δουλεύαμε κι οι δυο στο ελληνικό λύκειο της Στουτγάρδης -οπότε ξέρουμε τι γίνετ' εκεί).
