Θρησκευτικότητα

Όπως έγραφα, πρόσφατα κάναμε ταξίδι στην Αίγυπτο. Χρησιμοποιήσαμε συνολικά τέσσερις φορές αεροπλάνο. Στις τρεις απ' αυτές υπήρχε κάτι κοινό: Τροχοδρομεί το αεροπλάνο της Ετζιπτέαρ για να πάρει θέση απογείωσης. Κατεβαίνουν οι οθόνες πληροφόρησης. Ποια είναι η πρώτη "πληροφορία"; Μα, μια προσευχή... Στην τέταρτη δεν είχαμε γιατί το αεροπλάνο δεν είχε οθόνες που κατεβαίνουνε (ήταν πιο μικρό).

Ασφάλεια

Στις μέρες μας η τρομολαγνεία των μέσω ακούγεται στο έπακρο. Βέβαια υπάρχουν και τα διάφορα τυφλά χτυπήματα με θύματα αλλά η προβολή τους και η συζήτηση που γίνεται είναι πολύ περισσότερη. Από την πτώση των δίδυμων πύργων και μετά η συζήτηση για την τρομοκρατία καλά κρατεί και για την αποτροπή της παίρνονται όλο και περισσότερα μέτρα που όμως μάλλον δεν είναι αποτελεσματικά αφού τα χτυπήματα έρχονται στα πιο αστυνομοκρατούμενα μέρη. Το 2012 είχα πάει στη Γαλλία και έγραφα για την (άσχημη) εντύπωση που μου έκαναν οι αστυνομική με το δάχτυλο στη σκανδάλη. Και τα χτυπήματα στο Παρίσι (και όχι μόνο, στη Γαλλία) έγιναν και ξανάγιναν.

Το χωριό μου

Στο σάιτ του Συνδέσμου Πλωμαριτών Αττικής βρήκα μια δημοσίευση σχετικά με το χωριό μου κι είπα να το βάλω κι εδώ πέρα. Το κακό είναι πως δεν έχω φωτογραφίες από την περιοχή που περιγράφει.

Στο ναό της Υπαπαντής που αναφέρεται στο άρθρο, στη διάρκεια εργασιών επισκευής, βρέθηκαν κομμάτια από το ψηφιδωτό δάπεδο. Αφού έμειναν στον αέρα και στη βροχή κάμποσα χρόνια σκεπασμένα δήθεν μ' ένα νάιλον, η αρχαιολογική απάντησε πως δεν είναι αξιοποιήσιμα και τ' άφησε να σκεπαστούν ξανά.

Οι εργασίες δεν έχουν τελειώσει ακόμα :)

Φυλακές με υψηλή κερδοφορία

Το επόμενο κομμάτι είναι από το περιοδικό Σχεδία. Για τη Σχεδία έχω ξαναγράψει. Είναι ένα περιοδικό δρόμου (το μόνο στην Ελλάδα). Και για όποιον δεν ξέρει τι πάει να πει "περιοδικό δρόμου" είναι ένα περιοδικό που πουλιέται στο δρόμο μόνο από πωλητές (άντε και με συνδρομές). Όχι σε περίπτερα, όχι από πρακτορεία. Και τα μισά λεφτά απ' την πώληση πάνε στο πωλητή, που είναι κάποιος άστεγος. Το καλό είναι πως το περιοδικό είναι πολύ αξιόλογο κι έχει εξαιρετικά ενδιαφέροντα άρθρα. Το κακό (γιατί αυτά πάνε μαζί :( ) είναι πως η ύλη του δεν είναι διαθέσιμη στο διαδίκτυο. Έτσι, δεν μπορεί να την διαβάσει όποιος δεν έχει αγοράσει το περιοδικό. Έχουν αρχίσει ν' ανεβάζουν ύλη απ' τα παλιά τεύχη, αλλά μέχρι να φτάσουμε στα καινούρια... Εν πάση περιπτώσει, το συγκεκριμένο κομμάτι είναι από το τεύχος Οκτωβρίου, στις τελευταίες σελίδες που έχουν μικρές ειδήσεις από παρόμοια περιοδικά στον κόσμο και νομίζω πως έχει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ακόμα κι αν κάποιος το δει συνομωσιολογικά.

Εγώ και το κάπνισμα (Μια επέτειος!)

Το σημερινό άρθρο είναι στο νου μου να τ' ανεβάσω εδώ και τόσο καιρό, από το καλοκαίρι που ο Ν. Σαραντάκος ανέβασε ένα αντίστοιχο άρθρο στο μπλογκ του με την ίδια αφορμή. Στην αρχή είπα πως θα το γράψω σαν σχόλιο από κάτω. Το ξανασκέφτηκα όμως γιατί θα ήταν αρκετά μεγάλο κομμάτι κι είπα να το βάλω στη δική μου επέτειο (ε, και θα προσθέσω κι εκεί από κάτω το λινκ προς τα εδώ, αν και είναι σίγουρο πως λίγοι θα το πάρουν χαμπάρι, αφού ο Νίκος βάζει ένα άρθρο κάθε μέρα κι έτσι αυτό έχει φύγει ποοοοοολύ απ' την επικαιρότητα).

Γερμανική οργάνωση

Η Γερμανική οργανωτικότητα είναι παροιμιώδης. Κι οι ίδιοι οι Γερμανοί το προπαγανδίζουν. Θυμάμαι πως είχαμε πάει σ' ένα μουσείο και μας λέγανε πως κάποια χαλιά που βλέπαμε είχαν εξαφανιστεί απ' τους ναζί, αλλά λόγω της οργάνωσής τους της καλής κατάφεραν και τα ξαναβρήκαν αφού κι αυτοί που τα λεηλάτησαν είχαν καταγραφεί. Αλλά φαίνεται πως το "είσαι ό,τι δηλώσεις" δεν ισχύει μόνο στην Ελλάδα αλλά και παραπέρα. Γιατί, τότε που βρισκόμουνα εκεί, είχα διάφορες εμπειρίες που ανέτρεπαν αυτή την ιδέα. Άλλες προσωπικές κι άλλες από φίλους. Αλλά αυτό που διάβασα τελευταία, ξεπερνά κάθε φαντασία. Γιατί η πολλή μεθοδικότητα και η τυφλή εμπιστοσύνη στο να ακολουθείται η διαδικασία που έχει ξεκινήσει χωρίς παρεκλήσεις, έχει δυσάρεστα αποτελέσματα.

Ιστορίες του καφέ

Μέρες έχω ν' ανεβάσω κάτι. Όχι πως τέλειωσαν οι συνταγές μου. Ούτε οι ιστορίες των εκδρομών. Φωτογραφίες πάμπολες, Πού να τελειώσουν. Αλλά δεν ξέρω, με κούρασε το κάθε δεύτερη μέρα κι έτσι το άφησα για λίγο. Ευκαιρίες πολλές και διάφορες μου δόθηκαν αλλά όλο το παράταγα. Αλλά σήμερα είπα να ανεβάσω πάλι κάτι, απ' τις δικές μου προσωπικές ιστορίες (και πιστεύω πως σίγουρα θα βάλω κι άλλη τις επόμενες μέρες :) ). Τις προηγούμενες μέρες στο (γνωστό) ιστολόγιο του Σαραντάκου, έγινε αναφορά στον καφέ (Τούρκικος καφές, καϊμακλής και μερακλίδικος (της Τέτης Σώλου)). Εκεί λοιπόν γράφτηκαν κάμποσες προσωπικές ιστορίες που με παρακίνησαν να γράψω κι εγώ τις δικές μου, που δεν ήταν και μόνο μία! Ιστορίες του καφέ, του τούρκικο αλλά όχι μόνο. Αν και η παραπάνω φωτογραφία είναι από την αντίστοιχη δημοσίευση για καφέδες στο μπλογκ της Γερμανίας.