Μοσχάρι στιφάδο

Δεν ξέρω πώς μου ήρθε η ιδέα. Αντί να φτιάξω το μοσχάρι κοκκινιστό, να το φτιάξω στιφάδο. Το έκανα κι έγινε μμμμ. Ένα εξαιρετικό πιάτο, που συνοδεύεται ευχάριστα από ρύζι ή πατάτες τηγανιτές ή φούρνου ή τρώγεται ακόμα και σκέτο

Ψωμί σε μικρά μπολ

Για τον αρτοπαρασκευαστή μου έχω ξαναγράψει. Πρόσφατα απόκτησα ακόμα έναν, σχετικά καινούριο: μόλις 10 χρονών (σε σχέση με τον άλλον που είναι 15, καινούριος δεν είναι;). Το ιδιαίτερο με αυτόν είναι πως έχει δυο μπολ για το ψωμί αντί για ένα. Παίρνει και μεγάλο και κάποιες φορές χρησιμοποιώ αυτό που είχα (και που το έχω ανανεώσει άρα είναι σε εξαιρετική κατάσταση) ενώ μ' άρεσε κι η ιδέα για δυο μικρά ψωμάκια, ιδιαίτερα αφού μας αρέσει η κόρα. Η Μαίρη προτιμάει να χρησιμοποιεί τον αρτοπαρασκευαστή για ζυμωτήριο κι αφού ετοιμαστεί η ζύμη να την  πλάσει και να την  φουρνίσει. Εγώ πάλι προτιμώ ν' αφήνω τη μηχανή να κάνει όλη τη δουλειά κι έτσι είχα ένα πρόβλημα: ενώ οι οδηγίες (που υπήρχαν μέσα κι είχαν ενδιαφέρουσες ιδέες που πρέπει να τις βάλω κι εδώ κάποια στιγμή) λένε πως απλά μοιράζεις το μείγμα για το ψωμί του ενός κιλού στα δυο μπολάκια, στην πράξη κάθε φορά που το έκανα μου ξεχείλιζε. Έτσι αποφάσισα να αναπροσαρμόσω τη συνταγή προς τα κάτω. Ιδού λοιπόν:

Εθελοντισμός ή άγρια εκμετάλλευση;

Από παλιά είχαμε διαφωνία με τον Δημήτρη σχετικά με τον εθελοντισμό. Αυτός ήταν υπέρ  ενώ εγώ είχα τις αντιρρήσεις μου και ειδικά σε περιπτώσεις που αυτός έρχεται να υποκαταστήσει το κράτος στις υποχρεώσεις του. Γιατί όταν αναλαμβάνουν οι εθελοντές να κάνουν τη δουλειά που το κράτος είναι υποχρεωμένο, αυτό βολεύεται και η κατάσταση μονιμοποιείται. Και σε επόμενη φάση παρατάει τελείως την υποχρέωση αυτή και την αφήνει στον πατριωτισμό των Ελλήνων. Φαίνεται απίστευτο πως αμειβόμενες υπηρεσίες γίνεται προσπάθεια να καλυφθούν από εθελοντές και πως βρίσκονται εθελοντές γι' αυτές. Το πρόσχημα; Οι ανάγκες των συνανθρώπων μας. Η εύκολη λύση; Να κάνει κάτι ο διπλανός. Το λέει κι η θρησκεία. Βοήθα τον πλησίον σου. Η δύσκολη; Να απαιτήσεις και να επιβάλεις στο κράτος να αναλάβει τις ευθύνες του. Και το διαίρει και βασίλευε που εφαρμόζεται κάνει τη δύσκολη λύση ακόμα πιο δύσκολη.

Κατσικάκι με πατάτες βουτυράτες στη λαδόκολλα

Έλεγα να γράψω κάτι για την πρόταση του υπουργείου μας για εθελοντές καθηγητές, αλλά δεν είμαι έτοιμος ακόμα. Το πράγμα είναι σε εξέλιξη. Θα το κάνω τις επόμενες μέρες. Γιατί με καίει άμεσα. Έτσι κάτι άλλο έπρεπε να βάλω και καιρό δεν έχω, Έτσι ευκαιρία να ανεβάσω κάποια απ' τις συνταγές αρχείου. Δοκιμασμένη κάποια στιγμή αλλά όχι τακτικά. Απολαυστική πάντως.

Ο Κεμάλ

Όπου και να πας, όπου και να σταθείς στην Τουρκία θα δεις και μια απεικόνιση του Μουσταφά Κεμάλ, του λεγόμενου Ατατούρκ, παναπεί Πατέρας των Τούρκων. Σε πορτρέτα, σε αγάλματα ή και σε μια απλή παρουσίαση, όπως στη φωτογραφία. Σε μαγαζιά και ταβέρνες, σε σχολεία, σε δρόμους και πλατείες, όπου πας κι όπου σταθείς θα πέσεις πάνω του πολλές φορές κι όχι μία. Μόνο στα τζαμιά δεν τον έχουνε. Κι υπάρχει λόγος για όλ' αυτά. Μόνο που δεν ξέρω για πόσο ακόμα :)

Κοτόπουλο με ουίσκι

Πριν λίγο καιρό είχα βάλει ένα χιουμοριστικό μέιλ κι η Μαρία μ' έκραξε. Παρόλ' αυτά εγώ θα το επιχειρήσω ξανά. Μιας και αύριο έχω γενέθλια λέω να κεράσω κάτι: μια συνταγή για πλάκα. Κι αυτή την είχα πάρει κάποια στιγμή με μέιλ (και μάλιστα πάνω από μια φορές) αλλά πού να ψάξω να τη βρω τώρα. Δύσκολο. Έτσι προσέφυγα στο θείο Γκούγκλη. Και βέβαια τη βρήκα σε αρκετές παραλλαγές. Σε ειδησιογραφικό σάιτ(!), στη Φρικηπαίδεια ή σε σάιτ με ανέκδοτα κι αλλού. Το έφτιαξα στο στυλ μου (κάπως) και το παρουσιάζω. Καλή όρεξη.
(Η παραπάνω φωτογραφία δεν έχει καμιά σχέση με τη σημερινή "συνταγή". Απλά, μ' άρεσε. Δεν είναι από κάπου στην Αγγλία ή τη Γερμανία κλπ. Το βλέπω καθημερινά απ' το παράθυρό μου.)

Πιροσκί (της γιαγιάς Κεράσας(!))

Τα πιροσκί είναι ένα ρώσικο παραδοσιακό έδεσμα. Μοιάζουν με τους τούρκικους τζεσλεμέδες, αλλά γίνεται με πολύ περισσότερη ζύμη. Μοιάζουν με τυροπιτάκια αλλά ψήνεται στο τηγάνι. Εγώ τα έμαθα μετά το 1990 όταν ήρθαν στην Ελλάδα πολλοί απ' τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες. Δεν τα είχα εκτιμήσει και τόσο, ίσως γιατί δεν πέτυχα σε κάτι καλό. Μέχρι πριν δυο χρόνια που ήμουνα (για άλλη μια φορά) σε σχολείο στο Μενίδι. Το σχολείο ήταν δίπλα στη ρώσικη εκκλησία κι εκεί δίπλα είναι ένα μαγαζάκι καφενείο που πουλάει και πιροσκί. Όταν πρωτοδοκίμασα μ' άρεσαν εξαιρετικά κι έτσι, όταν καμιά φορά βρίσκομαι κατά Μενίδι δεν χάνω την ευκαιρία να περάσω να δω αν η ποιότητα μένει σταθερή :)