Κωνσταντινούπολη: Φαγητό του δρόμου

Όταν περπατάει κανείς στους δρόμους της Αθήνας, τι πάγκο μπορεί να βρει για να αγοράσει να φάει κάτι; Βασικά με κουλούρια. Σε καμιά βόλτα (και βραδάκι) μπορεί να βρεθεί κάποιος με καλαμπόκια ψητά ή μαλλί της γριάς. Το χειμώνα ίσως με κάστανα. Γενικά οι πάγκοι εξαφανίζονται. Μόνο σε εκδηλώσεις μπορεί να δεις επιπλέον σουβλάκι (το λεγόμενο βρώμικο). Αντίστοιχα στο Μόναχο θυμάμαι πως μόνο καστανάδες ήταν στο δρόμο (κι αυτοί σε σπιτάκια, όχι έτσι χύμα). Αντίθετα στην Κωνσταντινούπολη βρήκαμε μεγάλη ποικιλία και κάθε ώρα. Πολλές επιλογές για φαγητό πρόχειρο ή και πιο ουσιαστικό.

Αλλαγές του ποδαριού

Στη φύση δεν αρέσουν τα κενά. Όταν κάπου μένει ένα κενό, κάτι γίνεται και καλύπτεται από τα διπλανά. Έτσι, συνήθως τα όποια κενά δημιουργούνται δεν τα παίρνουμε χαμπάρι. Αλλά αυτό δεν γίνεται μόνο στη φύση. Το ίδιο συμβαίνει καθημερινά γύρω μας. Ποιας για παράδειγμα παίρνει χαμπάρι καθώς οδηγεί (ή περπατάει) στην Αθήνα, ότι έφυγε απ' τη Βασιλέως Κωνσταντίνου και μπήκε σε άλλο δρόμο, π.χ. στη Βασιλίσσης Σοφίας προς τα βόρεια ή στην Αρδηττού προς τα νότια; Ή αντίστοιχα από την Εγνατία στην Καραμανλή στη Θεσσαλονίκη, από την Αβέρωφ στη Δωδώνης στα Γιάννενα (στο χάρτη βλέπω και μια Ελευθερίου στη μέση, καινούρια θα είναι) κι ο καθένας θα ξέρει κάποια τέτοια περίπτωση απ' την περιοχή του.

Μανιτάρια αλά κρεμ

Τον τελευταίο καιρό έχω γράψει αρκετά για την Τουρκία κι έχω πολλά ακόμα (έχω ανεβάσει πάνω από 200 φωτογραφίες μέχρι στιγμής και τις έχω ταξινομήσει σε καμιά 80αριά αναρτήσεις :) ), αλλά χρειάζεται πότε πότε και καμιά αλλαγή. Έτσι, είπα να κάνω ένα διάλειμμα, ευκαιρία σήμερα να βάλω καμιά συνταγή πάλι, να κάνουμε και κάνα γευστικό ταξίδι :). Και λέω να βάλω ένα μεζεδάκι που έφτιαξα προχθές: μανιτάρια αλά κρεμ. Πολλές φορές τα είχα φάει (ειδικά σε μια πιτσαρία, τα χρόνια εκείνα που έμενα στον Πύργο) και πάντα είχα απορία πώς γίνεται κι είναι έτσι κρεμώδη. Τελικά το μυστικό ήταν το τυρί. Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, ναι, χρειάζεται και τυρί.

Τουρκία: Κάπνισμα; Απαγορεύεται.

Πολλές φορές, όταν μιλάμε για το κάπνισμα λέμε πως εμείς (οι Έλληνες δηλ.) κι οι Τούρκοι είμαστε θεριακλήδες και πως το κάπνισμα είναι κάτι που δεν το περιορίζουμε εύκολα. Κι όσον αφορά τους Έλληνες πράγματι το τσιγάρο είναι δείγμα μαγκιάς, αλλά και αντίστασης. Του Έλληνος ο τράχηλος, ζυγόν δεν υπομένει. Μπορεί να του κόβουν τα μιστά και να μην αντιδράει, αλλά το τσιγάρο δεν δέχεται να του το κόψουν. Κι όταν προσπαθήσουν κάτι τέτοιο αντιστέκονται όλοι μαζί. Καπνιστές και μη καπνιστές Κι οι μαγαζάτορες από κοντά, γιατί λέει, οι καπνιστές δεν θα πηγαίνουν για καφέ ή φαγητό κλπ αν δεν τους επιτρέπουν να καπνίζουν. Κι έτσι, παρά την ύπαρξη σχετικών απαγορευτικών νόμων, όλοι τους παραβιάζουν.

Τουρκία: Ο ναργιλές

Ο ναργιλές είναι κάτι που το απολαμβάνουν άνδρες και γυναίκες. Αλλά η ετοιμασία θέλει δουλειά. Κόστος 20 - 25 λίρες. Κι όποτε χρειάζεσαι, έχεις ενίσχυση από κάρβουνα. Σε ανοιχτούς χώρους πάντα, αλλά έχει πέραση:)

Η σχέση μου με το τυρί

Σήμερα λέω να το παίξω Κάκτος - Γς. Αυτός που τα σχόλιά του στου Σαραντάκου τα μεταφέρει και στο μπλογκ του. Εντάξει, όχι όλα, αυτά που έχουν σαν θέμα τις προσωπικές του ιστορίες. Για σήμερα λοιπόν αποφάσισα να μεταφέρω κι εγώ ένα σχόλιο που έκανα πριν λίγες μέρες. Μόνο που εδώ θα υπάρξει μια διαφοροποίηση: το κείμενο θα είναι ξαναδουλεμένο κι όχι σκέτο κοπιπάστι!

Τουρκία: Υποχρεωτική τήρηση μονόδρομου

Κι όποιος τολμά ας μπει ανάποδα στο μονόδρομο. Περνάγαμε και είδαμε αυτά τα καρφιά και σχολιάζαμε πως μ' αυτόν τον τρόπο κανένα αυτοκίνητο δεν περνάει από πάνω τους. Κι εκείνη την ώρα έρχεται ένα αυτοκίνητο και περνάει ωραία και καλά. Προβληματισμός. Τι γίνεται και τι νόημα έχουν αυτά τα σίδερα; Τα βλέπω καλύτερα και καταλαβαίνω. Αν θέλει το αυτοκίνητο να βγει, τα δόντια διπλώνουν και περνάει χωρίς πρόβλημα. Αν όμως θελήσει να μπει, κοντράρουν κι ο επίδοξος παραβάτης θα σκίσει τα λάστιχά του. Απλό και λειτουργικό.