Ντολμαδάκια Γιαλαντζή

Γιαλάν (yalan) είναι τούρκικη λέξη και σημαίνει το ψέμα. Και σαν επίθετο κάτι το ψεύτικο. Γιαλάν λιμάν είναι κάτι που μοιάζει με λιμάνι, πάνε βαρκάκια να προφυλαχτούνε, αλλά λιμάνι δεν είναι. Ομοίως γιαλάν νταβάν = ψεύτικο ταβάνι, το οίκημα δεν έχει ταβάνι αλλά η σκεπή είναι έτσι φτιαγμένη που να μοιάζει με ταβάνι (για οικονομία). Ακόμα θυμάμαι μια γυναίκα στο χωριό (την Αναστασιά) που είχε διακαή πόθο να αποκτήσει ένα δικός της σπιτάκι. Μιας κι ο πατέρας μου ήταν οικοδόμος, όταν τον έβλεπε του έλεγε τα σχέδιά της: “Μια καμαρούλα φτάνει. Κι ας είναι και γιαλάν νταβάν”. Τα σχέδια τα είχε, τη θέληση την είχε αλλά δεν αξιώθηκε η καημένη να τ' αποκτήσει. Αλλά και γιαλάν ντουνιάς και γιαλάν μπουγάζι κλπ. Απ' το γιαλάν λοιπόν βγαίνει κι ο γιαλαντζής = γιαλάν ντολμά Δηλαδή ψεύτικο ντολμαδάκι αφού δεν γίνεται με κιμά. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν είναι ένα νοστιμότατο φαγητό. Το μυστικό του; Μπόλικη πρασινάδα. Από μαρούλι μέχρι δυόσμο και μαϊντανό και φρέσκο κρεμμυδάκι.

Ντολμαδάκια (ή γιαπρακάκια)

Ντολμαδάκια τα λέμε στο χωριό μου σήμερα, αλλά τα ΄χω συναντήσει και σαρμαδάκια και φύλλα και δεν θυμάμαι πόσα άλλα ονόματα. Τούρκικη η προέλευση του ονόματος αλλά με νέα σημασία μιας και ντολμά στα τούρκικα είναι ό,τι είναι γεμιστό. Παράδειγμα ο Ντολμά-μπαχτσέ! Παλιότερα τα λέγαμε γιαπράκια, αλλά η ονομασία αυτή σήμερα έχει ξεχαστεί. Τα ντολμαδάκια λοιπόν τα ελληνικά είναι αγαπημένο φαγητό. Κι είναι το φαγητό που παραδοσιακά μας περιμένει για καλωσόρισμα όταν πηγαίνουμε στη μάνα μου στη Μυτιλήνη. Έχει την υπομονή να κάτσει να το φτιάξει. Κι όχι μόνο αυτό αλλά να είναι και μικρούλια, όσο το δάχτυλο χοντρά. Τόσο που όταν κάποια μέρα είπαμε στη διατροφολόγο πως το μενού μας θα έχει ντολμαδάκια λέει "εντάξει, αλλά όχι πολλά, τρία τέσσερα μόνο". Εγώ γελάω και προσπαθώ να εξηγήσω πώς έχουν τα πράγματα και υποχωρεί στα 10! Εκεί λοιπόν εγώ σταμάτησα την προσπάθεια, αλλά στο πιάτο μου βάζω καμιά εικοσιπενταριά!

Μετανάστευση

Αύξηση κατά 43% στον αριθμό των Ελλήνων μεταναστών στη Γερμανία το 2012 λέει η είδηση. (Προσοχή: το ποσοστό αύξησης είναι σε σχέση με τον προηγούμενο χρόνο) Σιγά το νέο. Την τελευταία σχολική χρονιά που ήμουν στη Γερμανία (πριν ένα χρόνο δηλαδή) είχαν έρθει μόνο στα ελληνικά σχολεία και μόνο στη Βαυαρία καμιά τρακοσαριά μαθητές. Όσο ένα μεγάλο σχολείο δηλαδή. Που βέβαια, αυτοί δεν ήρθαν μόνοι τους αλλά ακολούθησαν τους γονείς τους.

Φλάμκουχεν (Flammkuchen)

Το φλάμκουχεν είναι κλασσικό αλσατικό έδεσμα. Άρα Γαλλογερμανικό. Το γαλλικό του όνομα είναι ταρτ φλαμπέ (tarte flambée) που σημαίνει το ίδιο, φαΐ της φωτιάς. Το δοκίμασα σε διάφορες εκδοχές στη Γερμανία. Αυτή που παρουσιάζω εδώ τη βρήκα με ένα γκούγκλισμα. Μου ταίριαζε, τη δοκίμασα και πράγματι τη βρήκα πολύ όμορφη. Το καλό με τη συνταγή αυτή ήταν πως στο σάιτ που τη βρήκα την είχε και προσαρμόσιμη: Το στάνταρ ήταν για δυο άτομα, αλλά μπορούσες να αλλάξεις το νούμερο και να σου δώσει τις αναλογίες για όσους θέλεις! Στη συνταγή αναφέρεται τυρί κρέμα. Άλλα είδη που επίσης μπορούν να χρησιμοποιηθούν είναι κρέμα γάλακτος, κρεμ-φρες ή ξινή κρέμα ή ένας συνδυασμός απ' αυτά. Εδώ στην Ελλάδα δεν έχουμε τόσες παραλλαγές κρέμας (ειδικά στο όνομα!). Εγώ το προτιμώ με ελληνικό αλειφωτό κατσικίσιο τυρί όπως το κατίκι Δομοκού ή το Βασιλοτύρι. Επίσης μπορούν να μπουν και τα διάφορα ξένα (φιλαδέλφεια, κότατζ τσιζ κλπ) που είναι πιο επίπεδη η γεύση τους.

Γλώσσα στο φούρνο

Όχι. Δεν είναι σνίτσελ. Είναι γλώσσα στο φούρνο. Στα πλαίσια της δίαιτας, εεε, με συγχωρείτε, της διατροφής ήθελα να πω, προσπαθούσαμε να αποφύγουμε το τηγανιτό ψάρι. Έτσι έψαξα για καμιά ιδέα για να γίνει κάτι πιο ελαφρύ. Η ιδέα έπεσε απ' την Ειρήνη που πρότεινε να γίνει η γλώσσα στο φούρνο. Το έψαξα στο ιντερνέτι, βρήκα μια συνταγή, αλλά την προσάρμοσα στα μέτρα μου και την παρουσιάζω. Έγινε καταληκτική, να γλύφεις τα δάχτυλά σου. Να ομολογήσω πως εγώ σκόρδο δεν έβαλα. Δεν νομίζω πως χρειαζόταν κάτι επιπλέον. Η γλώσσα που χρησιμοποίησα ήταν κατεψυγμένη αλλά για να την μαγειρέψω την ξεπάγωσα καλά.

Για την απεργία μας

Δεν θέλησα να γράψω κάτι για την απεργία που θέλαμε να κάνουμε τις επόμενες μέρες. Είναι τόση η απελπισία και ο πόνος που δεν είχα κουράγιο να γράψω. Ούτε να βάλω αντίγραφο από το χαρτί της επιστράτευσης. Τι νόημα έχει. Το ακόμα χειρότερο είναι πως η επιστράτευση είναι αόριστης διάρκειας. Μέχρι νεωτέρας λέει. Δηλαδή απαγορεύεται η απεργία μέχρι να αποφασίσει η κυβέρνηση πως είναι καιρός να μας το επιτρέψει. Εν πάση περιπτώσει είπα πως δεν θα γράψω και άρχισα να γράφω. Τ' αφήνω. Αλλά μια ενδιαφέρουσα τοποθέτηση και συζήτηση έχει ξεκινήσει στου Σαραντάκου. Όποιος θέλει κι ενδιαφέρεται κάνει μια βόλτα από κει:)

Οδική (μη) σήμανση

Απογευματάκι κατεβαίνω την Κηφισίας από Κηφισιά προς το κέντρο. Προορισμός μου κάπου στο Μαρούσι, στην οδό Σωρού. Έχω βάλει τον πλοηγό (ελληνιστί τζι-πι-ες) να με κατευθύνει. Στο ύψος της Αγίου Κωνσταντίνου μου λέει να στρίψω αριστερά. Για να μπω στην Πάρνωνος. Μου φαίνεται περίεργο μιας και εκεί η ο δρόμος δεν προσφέρεται. Κοιτάζω καλά καλά, δεν υπάρχει σήμα που να το απαγορεύει. Ξανακοιτάζω γιατί δεν πιστεύω στα μάτια μου, αφού γενικά η αριστερή στροφή είναι απαγορευμένη στην Ελλάδα. Τέλος πάντων, αφού διπλοβεβαιώνομαι πως δεν υπάρχει απαγορευτικό στρίβω. Στρίβω μετά πολλών βασάνων αφού δεν υπάρχει χώρος να σταθείς.