Φωτιά σε τρένο στον Άγιο Στέφανο

Έκτακτη επικαιρότητα. Μόλις πριν λίγο: Φωτιά σε τρένο στον Άγιο Στέφανο
Του ανταποκριτής μας στην περιοχή Δημήτρη!!!
Ωραία μέρα η σημερινή κι απολαμβάνουμε το καφεδάκι μας στο μπαλκόνι όταν ξαφνικά απ' τη μεριά του σταθμού του τρένου βλέπουμε να ανεβαίνει μαύρος καπνός. Το σχολιάζουμε μεν, χωρίς να πάει ο νους μας στο τι συμβαίνει δε. Ώσπου βγαίνει ο Δημήτρης και με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει τα νέα.

Καλλιτεχνικά Συμπόσια - Διόνυσος

Έγραφα στο προηγούμενο σημείωμα για τα καλλιτεχνικά συμπόσια και ειδικά γι' αυτό στην Άνοιξη (Αττικής). Σειρά σήμερα έχουν τα αποτελέσματα από (δυο αν δεν κάνω λάθος) καλλιτεχνικά συμπόσια που έγιναν στον παραδιπλανό τότε δήμο Διονύσου (σήμερα έχουν γίνει ενιαίος δήμος).

Καλλιτεχνικά Συμπόσια - Άνοιξη

Στην Άνοιξη πριν κάποια χρόνια ήταν το πρώτο καλλιτεχνικό "συμπόσιο" που παρακολούθησα. Κι έχω εισαγωγικά στο συμπόσιο γιατί, παρόλο που το λένε έτσι, εγώ δεν τους είδα να τρώνε και να πίνουνε αλλά να δουλεύουνε. Εγώ συμπόσιο ξέρω πως σημαίνει κόσμος που πίνει μαζί. Κι επειδή πιοτό ξεροσφύρι δεν λέει, τρώει κιόλας. Στο καλλιτεχνικό όμως συμπόσιο, φαΐ και πιοτό δεν ξέρω αν έχει τις ώρες της σκόλης, έχει όμως ομαδική καλλιτεχνική δουλειά. Ομαδική, με την έννοια πως είναι διάφοροι καλλιτέχνες που δουλεύουν τις μέρες του συμποσίου, ο καθένας το δικό του έργο.

Ερεσός

Η Ερεσός είναι μια από τις πόλεις που υπήρχαν από την Αρχαία Ελλάδα ακόμα. Μπορεί όχι ακριβώς στην ίδια θέση, αλλά λίγο πιο πέρα. Κι είναι ένας προορισμός που μ' αρέσει να επισκέπτομαι (και να μένω) κάθε χρόνο (όπως τώρα που γράφω αυτό το κείμενο - για ν' ανέβει, θα καθυστερήσει λίγο για να μπουν κι οι φωτογραφίες). Βασικά, όταν λέω Ερεσός, εννοώ τη Σκάλα κι όχι το κυρίως χωριό. Ίσως γιατί απ' την πρώτη φορά που την επισκέφτηκα, εκεί στις αρχές της δεκαετίας του 70, το πρόγραμμα της εκδρομής έλεγε Ερεσό και το λεωφορείο μας έβγαλε στη Σκάλα. (Θυμάμαι πως στη θάλασσα φαινόταν τότε ακόμα ένα μισοβυθισμένο σκαρί από μια αναβίωση για τα 150 χρόνια από την ανατίναξη της τούρκικης ναυαρχίδας στον όρμο της Ερεσού απ' τον Παπανικολή το 1821 - ήταν επί χούντας και τέτοιες παράτες ήταν συνηθισμένες, να σημειώσω πως εδώ έγινε το 1824 κι η ναυμαχία της Ερεσού).

Το Μόναχο ξεχνά -για λίγο- τις εκλογές και υποδέχεται το Οκτόμπερφεστ

Έτσι κι αλλιώς το Μόναχο ψήφισε την περασμένη Κυριακή. Και ο Ούντε, ο συμπαθής σοσιαλδημοκράτης δήμαρχος που είπε να βάλει υποψηφιότητα για τοπικός καγκελάριος μπας και ρίξει τους Χριστιανοκοινωνιστές (κάτι που δεν έχει συμβεί ποτέ μέχρι τώρα, τουλάχιστον μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο) δεν τα κατάφερε. Έτσι ανοίγει το βαρέλι για να ξεκινήσει το 180ο Οκτόμπερφεστ, η μεγαλύτερη γιορτή μπίρας στον κόσμο (που έχει τις ρίζες του στα 1810και στους γάμους του Λουδοβίκου του Α' της Βαυαρίας, μπαμπά του δικού μας του Όθωνα), που όπως λέει και η σχετική ειδησιογραφία αφήνει τις εκλογές σε δεύτερη μοίρα. Ποιος είπε να τις κάνουν τέτοιες μέρες. Για όποιος θέλει να πάρει μαι γεύση του τι γίνεται φέτος εκεί αλλά δεν πρόβλεψε να βρίσκεται στο Μόναχο (και με τις τιμές που έχουν αυτές τις μέρες τα δωμάτια -αν βρεις- π.χ. για τις 29 του μήνα το πιο φτηνό δίκλινο που βρίσκω τώρα είναι 200€), δεν έχει παρά να επισκεφτεί το σχετικό σάιτ.

Μερίδες φαγητού

Για να μαγειρέψω την κατάλληλη ποσότητα για κάθε φορά βασίζομαι πάνω σε κάποια στάνταρ που υπάρχουν. Αυτά που έγραφα τις πρώτες μέρες που ξεκίναγε αυτό το μπλογκ. Το πόσο χρειάζεται για το κάθε φαγητό το έμαθα όταν ήμουνα στο στρατό. Τότε μου είχε ανατεθεί το καθήκον του σιτιστή. Μέσα στις υποχρεώσεις μου ήταν και να προετοιμάζω τη λίστα με τα ψώνια για να έχει ο μάγειρας τα απαραίτητα για να φτιάξει το φαγητό που έλεγε το πρόγραμμα. Κάθε μέρα και διαφορετικός αριθμός ατόμων που έτρωγαν. Τη μια 120 την άλλη 80. Μεγάλες διαφορές κι αν δεν είχα ένα μπούσουλα για το βάρος των υλικών που χρειάζονταν, δεν θα μπορούσα να τα βγάλω πέρα. Συνήθισα λοιπόν έτσι και μου είναι δύσκολο να τα βγάλω πέρα με οδηγίες που δίνονται με ποτήρια και τέτοια μετρίδια.

Ζύμη για πίτσα με σπράιτ

Αυτή τη συνταγή μου την έχει φέρει η Ειρήνη. Κι είναι νόστιμη και τραγανή. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της είναι πως ένα μέρος των υγρών της αποτελεί ένα αναψυκτικό: η σπράιτ (ή όποιο αντίστοιχο). Παρόμοια είναι κι η συνταγή με μπίρα (επιφυλάσσομαι για το μέλλον). Στη φωτογραφία το αποτέλεσμα δεν είναι και το καλύτερο, αφενός μεν γιατί έγινε πολύ ψηλή (κάτι που δεν μ' αρέσει, προτιμώ το ιταλικό στιλ, τη λεπτούλα ζύμη δηλ.) και αφετέρου αυτός που ανέλαβε το ψήσιμο την παραέψησε την πίτσα. Κι έτσι πρόσθεσα στη συνταγή και χρόνο ψησίματος που δεν είχα αρχικά! Ξαναφτιάξαμε την πίτσα κι άλλαξα τη φωτογραφία. Τώρα είναι στα μέτρα μου:) Για το αποτέλεσμα αυτό και για ένα ταψί του φούρνου χρησιμοποίησα το 1/3 των υλικών που λέει η συνταγή.