Πριν από τρία χρόνια ήταν η πρώτη φορά που έκανα Πάσχα στο σπίτι μου αλλά δεν ήταν όλη η οικογένεια μαζί. Η Ειρήνη έλειπε, είχε πάει με φίλους της στο Λεωνίδιο και την είχε εντυπωσιάσει. Τότε το πήρα απόφαση πως δεν έχει νόημα να προσπαθώ για παραδοσιακό Πάσχα αφού η οικογένεια όπως την είχα στο νου μου είχε πια αλλάξει, πέρα απ' το γεγονός πως κι η παρέα που ερχόταν για τον οβελία ερχόταν λίγη ώρα πριν τον κατεβάσω απ' τα δίχαλα! Έτσι από τότε άρχισα να προγραμματίζω με τη Μαρία διακοπές σ' άλλα μέρη. Στην πορεία τα πράγματα χάλασαν ακόμα παραπάνω, το περσινό Πάσχα π.χ. ήταν άστα να πάνε και κατέληξε με το θάνατο της μάνας μου ενώ και αργότερα είχαμε ακόμα ένα θάνατο ενός απ' τους τακτικούς πασχαλινούς θαμώνες. Οπότε μου έφυγε κάθε διάθεση να μείνω σπίτι φέτος πασχαλιάτικα, άσχετα αν τα παιδιά μου δεν είχαν στο νου τους να πάνε κάπου αλλού. Και θυμήθηκα που η Ειρήνη συνιστούσε πως μια φορά τουλάχιστον αξίζει να κάνει κανείς Πάσχα στο Λεωνίδιο.
