Ρίο - Αντίρριο

Για να πάω στα Γιάννενα πήγα από Πελοπόννησο μεριά κι έτσι πέρασα κι εγώ τη γέφυρα "Χαρίλαος Τρικούπης" (για όποιον δεν το ξέρει, αυτό είναι το όνομα της γέφυρας που απ' το 2004 ενώνει το Ρίο με το Αντίρριο). Την είχα δει και την είχα φωτογραφήσει σε προηγούμενες εξορμήσεις μου κατά Πάτρα μεριά, αλλά να περάσω από πάνω της δεν είχε τύχει.

Γιάννενα 2

Να συνεχίσω σήμερα με τα Γιάννενα. Που κάποιες φορές λέγονται ημιλόγια Γιάννινα, ως πιο σωστό απ' το επίσημο Ιωάννινα που μόνο στα χαρτιά υπάρχει. Γιάννενα και Γιαννιώτες υπάρχουν. Ας είναι όμως. Συνεχίζω. Όχι πως θα τελειώσω μ' αυτό. Έχω διάφορες φωτογραφίες, αλλά φτιάχνουν ξεχωριστά υποθέματα, ενώ το σημερινό έχει να κάνει με την πόλη. Όχι πως κάποιες απ' τις σημερινές φωτογραφίες δεν θα μπορούσαν να ενταχθούν σ' αυτά. Αλλά έτσι μου ήρθε η ομαδοποίηση. Πάμε λοιπόν. Η εξέδρα "κυρα-Φροσύνη" στην λίμνη. Εμβληματικό σημείο της πόλης, απέναντι από ένα παλιό καφενείο που σήμερα έχει επεκταθεί κι έχει αποκόψει την προβλήτα με τραπεζοκαθίσματα που είναι και σκεπασμένα. Στο βάθος Στρούνι. Αμφιθέα το επίσημον.

Γιάννενα

Ο δολοφόνος, λένε, ξαναγυρνάει στον τόπο του εγκλήματος. Εγώ δολοφόνος δεν είμαι, ούτε έκανα έγκλημα σ' αυτόν τον τόπο αλλά είν' ένα μέρος που γυρίζω και ξαναγυρίζω. Τα Γιάννενα είναι η δεύτερή μου πατρίδα. Πέρασα εκεί πάνω από πέντε χρόνια όταν ήμουν φοιτητής. Τ' αγάπησα. Και τα επισκέπτομαι όποτε βρίσκω ευκαιρία. Και μου έκανε μεγάλη εντύπωση όταν άκουσα άλλους συμφοιτητές της εποχής πως δεν έχουν ξαναπάει μετά από τόσα χρόνια ούτε μια φορά. Στην φωτογραφία της αρχής φαίνεται η πόλη από το νησάκι (γιατί τα Γιάννενα έχουν λίμνη και ένα κατοικήσιμο νησάκι). Διακρίνεται η περιοχή του Κάστρου αλλά και πίσω τα χιονισμένα βουνά προς Σούλι μεριά.

Η σκεπή του σταθμού του Μονάχου

Πάνε πάνω από 5 χρόνια που έβαλα αυτή τη φωτογραφία στο παλιό μου μπλογκ. Είναι από τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό του Μονάχου (Hauptbahnhof). Μια εικόνα που την έβλεπα τακτικά τους χειμώνες,όλα τα χρόνια που κυκλοφορούσα στο σταθμό. Να πέφτουν νερά απ' την οροφή όταν έβρεχε αρκετά και να υπάρχουν πέρα δώθε κουβάδες για να τα μαζεύουν. Και μπορεί να φαίνονται τρεις αλλά απ' την άλλη μεριά υπήρχαν κι άλλοι. Προχθές, λοιπόν, η Μαρία διάβασε στη Ζιντόιτσε Τσάιντουνγκ πως το καλοκαίρι αρχίζουν έργα επιδιόρθωσης της σκεπής που θα κοστίσουν 15 εκατομμύρια και θα κρατήσει 4 χρόνια. Βέβαια, παράλληλα ψάχνονται και για καινούριο σταθμό. Να διευκρινίσω πως τα 4 χρόνια είναι το αρχικό πλάνο. Τον πραγματικό χρόνο θα τον μάθουμε όταν με το καλό τελειώσει. Γιατί το νέο αεροδρόμιο του Βερολίνου που ήταν να παραδοθεί το 2010, ακόμα δεν έχει ξεκινήσει (και, όχι δεν άλλαξε τίποτα από το καλοκαίρι που είναι το άρθρο).
Για να μην λέμε πως τέτοια γίνονται "μόνο στην Ελλάδα".

"Πράσσειν άλογα" και (άλλα) πράσινα άλογα

Είναι μέρες που θέλω να γράψω γι' αυτό το θέμα. Από την Τσικνοπέμπτη. Που είχαμε μαζευτεί κάποιοι φίλοι και εν μέσω τσικνίσματος συζητούσαμε για πολλά και διάφορα ενώ παράλληλα ακούγαμε και μουσική. Από το ραδιόφωνο. Που είναι συντονισμένο μόνιμα (σχεδόν) στο Δεύτερο Πρόγραμμα. Όχι το παλιό, της ΕΡΤ, που εξακολουθεί να εκπέμπει αλλά μόνο ιντερνετικά. Αλλά για το καινούριο της ΝΕΡΙΤ ξεκίνησε τελευταία και εκπέμπει κι αυτό ιντερνετικά βέβαια, αλλά και από τους πομπούς στις παλιές του συχνότητες. Με ελάχιστο ζωντανό πρόγραμμα (απ' τις 8 το πρωί μέχρι τις 8 το βράδυ τις καθημερινές) και το υπόλοιπο ετοιματζίδικο αλλά ενδιαφέρον. Με δίωρο περίπου ο κάθε παραγωγός μιλάμε για 6-7 άτομα. Κάποιοι παλιοί που τους εκτιμώ ιδιαίτερα (π.χ. Πρίντεζης ή Τσάμπρας), άλλοι που δεν τους εκτιμώ τόσο και κάποιοι καινούριοι όπως η Λίτσα Τόσκα.

Κέικ με ταχίνι και μέλι Φωτεινής

Ένα ιδιαίτερο κέικ μου έφερε την Κυριακή η Φωτεινή. Πεντανόστιμο. Και της ζήτησα τη συνταγή που την παρουσιάζω παρακάτω. Τι το ιδιαίτερο είχε; Πως δεν είχε ζάχαρη αλλά μέλι. Γιατί η Φωτεινή και η οικογένειά της προσπαθεί να αποφύγει οτιδήποτε ακούγεται πως είναι επικίνδυνο. Έχουν π.χ. κήπο με διάφορα φρούτα ώστε να είναι αράντιστα κι αλίπαστα. Κι αν δεν είναι η εποχή των δικών τους φροντίζουν να βρίσκουν. Στα πλαίσια αυτά έχουν αντικαταστήσει (λένε) τη ζάχαρη με μέλι. Σε όλα. Δεν ξέρω τι γίνεται με άλλα γλυκά ή φαγητά. Αλλά σ' αυτό το κέικ η αντικατάσταση ήταν σίγουρα πετυχημένη. Το κακό είναι πως δεν έβγαλα καμιά φωτογραφία πριν το καταναλώσουμε :)

Οι μπάρες του Αβραμόπουλου

Ποιος δεν θυμάται τις μπάρες του Αβραμόπουλου; Τότε που ήταν δήμαρχος Αθήνας, Που είχαν μπει σε πολλά κεντρικά σημεία της πόλης με σκοπό να εμποδίζουν την είσοδο αυτοκινήτων σε πεζόδρομους εκτός από ορισμένα που είχαν λόγο (να ξεφορτώσουν π.χ.). Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε, ο Αβραμόπουλος άλλαξε ξανά και ξανά πόστα αλλά οι μπάρες που έβαλε (και πλήρωσαν οι δημότες, βεβαίως) ουδέποτε λειτούργησαν. Ή μάλλον είχαν προβλήματα, ψιλοφτιάχτηκαν, λειτούργησαν κάποιες μέρες, υπήρξαν αντιδράσεις και για την κακή λειτουργία τους κι αφέθηκαν στην τύχη τους. Κάπου μένουν οι κεφαλές τους και τα λείψανά τους. Στην Τουρκία πάλι, λειτουργούν κανονικά...

Τουρκία: Αστυνομοκρατία

Με ζαπτιέδες, Τζανταρμάδες και πολίς (αστυνομικοί) η αστυνόμευση καλά κρατεί. Όπου πας κι όπου σταθείς θα δεις κι έναν ένστολο. Τη μια βδομάδα που κυκλοφόρησα στην Τουρκία με σταμάτησαν δυο - τρεις φορές στο δρόμο για έλεγχο του αυτοκινήτου. Κάτι που δεν έχει αλλάξει από το '97 που είχα πρωτοπάει. Που ήμασταν μεν σε λεωφορείο αλλά μας είχαν σταματήσει 3 φορές για έλεγχο. Και τόση εντύπωση έκανε στην Ειρήνη (μικρή τότε) που όταν λίγους μήνες αργότερα κοιμόταν στ' αυτοκίνητο και μας σταμάτησαν για έλεγχο στη Μάντρα (Έβρου). Ξύπνησε, δεν μίλησε αλλά φεύγοντας ρωτάει: "Πότε μπήκαμε στην Τουρκία" :)