Εθελοντισμός ή άγρια εκμετάλλευση;

Από παλιά είχαμε διαφωνία με τον Δημήτρη σχετικά με τον εθελοντισμό. Αυτός ήταν υπέρ  ενώ εγώ είχα τις αντιρρήσεις μου και ειδικά σε περιπτώσεις που αυτός έρχεται να υποκαταστήσει το κράτος στις υποχρεώσεις του. Γιατί όταν αναλαμβάνουν οι εθελοντές να κάνουν τη δουλειά που το κράτος είναι υποχρεωμένο, αυτό βολεύεται και η κατάσταση μονιμοποιείται. Και σε επόμενη φάση παρατάει τελείως την υποχρέωση αυτή και την αφήνει στον πατριωτισμό των Ελλήνων. Φαίνεται απίστευτο πως αμειβόμενες υπηρεσίες γίνεται προσπάθεια να καλυφθούν από εθελοντές και πως βρίσκονται εθελοντές γι' αυτές. Το πρόσχημα; Οι ανάγκες των συνανθρώπων μας. Η εύκολη λύση; Να κάνει κάτι ο διπλανός. Το λέει κι η θρησκεία. Βοήθα τον πλησίον σου. Η δύσκολη; Να απαιτήσεις και να επιβάλεις στο κράτος να αναλάβει τις ευθύνες του. Και το διαίρει και βασίλευε που εφαρμόζεται κάνει τη δύσκολη λύση ακόμα πιο δύσκολη.

Κατσικάκι με πατάτες βουτυράτες στη λαδόκολλα

Έλεγα να γράψω κάτι για την πρόταση του υπουργείου μας για εθελοντές καθηγητές, αλλά δεν είμαι έτοιμος ακόμα. Το πράγμα είναι σε εξέλιξη. Θα το κάνω τις επόμενες μέρες. Γιατί με καίει άμεσα. Έτσι κάτι άλλο έπρεπε να βάλω και καιρό δεν έχω, Έτσι ευκαιρία να ανεβάσω κάποια απ' τις συνταγές αρχείου. Δοκιμασμένη κάποια στιγμή αλλά όχι τακτικά. Απολαυστική πάντως.

Ο Κεμάλ

Όπου και να πας, όπου και να σταθείς στην Τουρκία θα δεις και μια απεικόνιση του Μουσταφά Κεμάλ, του λεγόμενου Ατατούρκ, παναπεί Πατέρας των Τούρκων. Σε πορτρέτα, σε αγάλματα ή και σε μια απλή παρουσίαση, όπως στη φωτογραφία. Σε μαγαζιά και ταβέρνες, σε σχολεία, σε δρόμους και πλατείες, όπου πας κι όπου σταθείς θα πέσεις πάνω του πολλές φορές κι όχι μία. Μόνο στα τζαμιά δεν τον έχουνε. Κι υπάρχει λόγος για όλ' αυτά. Μόνο που δεν ξέρω για πόσο ακόμα :)

Κοτόπουλο με ουίσκι

Πριν λίγο καιρό είχα βάλει ένα χιουμοριστικό μέιλ κι η Μαρία μ' έκραξε. Παρόλ' αυτά εγώ θα το επιχειρήσω ξανά. Μιας και αύριο έχω γενέθλια λέω να κεράσω κάτι: μια συνταγή για πλάκα. Κι αυτή την είχα πάρει κάποια στιγμή με μέιλ (και μάλιστα πάνω από μια φορές) αλλά πού να ψάξω να τη βρω τώρα. Δύσκολο. Έτσι προσέφυγα στο θείο Γκούγκλη. Και βέβαια τη βρήκα σε αρκετές παραλλαγές. Σε ειδησιογραφικό σάιτ(!), στη Φρικηπαίδεια ή σε σάιτ με ανέκδοτα κι αλλού. Το έφτιαξα στο στυλ μου (κάπως) και το παρουσιάζω. Καλή όρεξη.
(Η παραπάνω φωτογραφία δεν έχει καμιά σχέση με τη σημερινή "συνταγή". Απλά, μ' άρεσε. Δεν είναι από κάπου στην Αγγλία ή τη Γερμανία κλπ. Το βλέπω καθημερινά απ' το παράθυρό μου.)

Πιροσκί (της γιαγιάς Κεράσας(!))

Τα πιροσκί είναι ένα ρώσικο παραδοσιακό έδεσμα. Μοιάζουν με τους τούρκικους τζεσλεμέδες, αλλά γίνεται με πολύ περισσότερη ζύμη. Μοιάζουν με τυροπιτάκια αλλά ψήνεται στο τηγάνι. Εγώ τα έμαθα μετά το 1990 όταν ήρθαν στην Ελλάδα πολλοί απ' τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες. Δεν τα είχα εκτιμήσει και τόσο, ίσως γιατί δεν πέτυχα σε κάτι καλό. Μέχρι πριν δυο χρόνια που ήμουνα (για άλλη μια φορά) σε σχολείο στο Μενίδι. Το σχολείο ήταν δίπλα στη ρώσικη εκκλησία κι εκεί δίπλα είναι ένα μαγαζάκι καφενείο που πουλάει και πιροσκί. Όταν πρωτοδοκίμασα μ' άρεσαν εξαιρετικά κι έτσι, όταν καμιά φορά βρίσκομαι κατά Μενίδι δεν χάνω την ευκαιρία να περάσω να δω αν η ποιότητα μένει σταθερή :)

Σούνιο

Το Σούνιο είναι ένα απ' τα μέρη που είναι ξακουστά για το ηλιοβασίλεμά τους. Ο ήλιος χάνεται πίσω απ' τα βουνά της Ερμιονίδας, που δεν είναι ψηλά, είναι και πολύ μακρυά οπότε χάνεται αργά δίνοντας υπέροχα χρώματα. Αυτό το ξέρει η αρχαιολογική υπηρεσία κι ο χώρος είναι ανοιχτός μέχρι ακριβώς τη δύση του ήλιου. Αμέσως μετά αρχίζει η εκκένωση του χώρου κι όλοι φεύγουν με το ζόρι, θα θέλανε να κάτσουν κάνα τέταρτο - μισάωρο ακόμα. Κκαλά, αν έχει και φεγγάρι, που να ξεκολλήσεις. Η εναλλακτική λύση είναι όταν βγεις απ' τον αρχαιολογικό χώρο να πας απ' την άλλη μεριά, πέρα απ' την καφετέρια-μουσείο, Εκεί δεν υπάρχει πρόβλημα πόση ώρα θα κάτσεις. Στο Σούνιο είπα ν' απολαύσω για άλλη μια φορά το ηλιοβασίλεμα και βρέθηκα πριν μερικές μέρες. Κι επειδή αν καθυστερήσω να βάλω φωτογραφίες και να γράψω τις εντυπώσεις μου, θα τα ξεχάσω, ας το κάνω τώρα που τα έχω φρέσκα. Ας πάρουμε, λοιπόν, τα πράγματα απ' την αρχή.

Στρούντελ (μήλου - Apfelstrudel)

Το στρούντελ το έμαθα στη Γερμανία. Είναι ένα γλύκισμα, που βασικό του στοιχείο είναι το μήλο. Και από μήλα στη Γερμανία άλλο τίποτα. Το κλίμα τα ευνοεί. Παίρνουν λοιπόν φύλλο ή σφολιάτα ή κάποια άλλη τέτοια ζύμη, παίρνουν και μηλαράκια που τα ψιλοκόβουν, τ' ανακατεύουν με ζάχαρη και τα στρώνουν μέσα, τα τυλίγουν και έτοιμο το γλύκισμα. Το σερβίρουν είτε πασπαλισμένο με ζάχαρη άχνη είτε το κολυμπάνε σε μια αραιή σάλτσα βανίλιας (όπως αυτό της φωτογραφίας). Γύρω στα 3,5€ είχε το σκέτο και κάνα ευρώ παραπάνω με τη σως. Στα σουπερμάρκετ βρίσκαμε και έτοιμο κατεψυγμένο. Φύγαμε απ' τη Γερμανία, πάνε τα στρούντελ. Αλλά τώρα η εποχή των μήλων αρχίζει, γιορτές είχαμε αυτές τις μέρες, είχα βρει κάπου μια συνταγή και την κράταγα να τη δοκιμάσω κι αποφασίσαμε να φτιάξουμε κι εμείς ένα. Ε, ψιλοέψαξα και στο ιντερνέτι διάφορες συνταγές, ελληνικές και γερμανικές και ιδού πού κατέληξα:

Τουρκία: Ο χορός του Δερβίση

Μέσα στα διάφορα μαστ που υπάρχουν στην Τουρκία είναι μερικές ατραξιόν που πρέπει κανείς να δει ή να κάνει. Για παράδειγμα "πρέπει" να καπνίσει έναν ναργιλέ (όχι, δεν ενέδωσα αυτή το φορά, αλλά μια παλιότερη είπα να το δοκιμάσω) ή να παρακολουθήσει ανατολίτικους χορούς (χορό της κοιλιά δηλαδή) που ούτ' απ' αυτό είδα αυτή τη φορά. Δεν έπεσα και σε κάναν κράχτη, αλλά είχα πάρει μια γεύση πριν από καμιά 15αριά χρόνια, δεν χρειαζόταν ξανά. Άσε που τέτοιες ατραξιόν κοστίζουν αρκετά μιας και απευθύνονται βασικά και κυρίως σε τουρίστες.