Ζύμη Πίτσας

Μια συνταγή για ζύμη πίτσας έχω ήδη βάλει. Μόνο που αυτή ήταν με σπράιτ. Είναι η αγαπημένη της Ειρήνης, αλλά εμένα δεν μ' αρέσει τόσο γιατί γίνεται αφράτη (και μπόλικη). Προτιμώ το ζυμάρι να είναι πιο λεπτό, πιο "ιταλικό" (αν και, δεν μπορώ να πω πως τα καταφέρνω να την ανοίξω τόσο ούτε αυτήν). Ας πούμε πρόσφατα είπαμε να φτιάξουμε πίτσα και δεν πρόλαβα να επιλέξω είδος, την ξεκίνησαν μάνα και κόρη. Αλλά έκαναν το λάθος και έφυγαν την ώρα που ήταν για στρώσιμο. Την απλώνω κι εγώ όσο μπορούσα, ρίχνω και λίγο σκληρό αλεύρι από πάνω να σφίξει και την έφερα στα μέτρα μου :). Γιατί αν προλάβαινα θα έφτιαχνα τούτην εδώ. Που γίνεται στον αρτοπαρασκευαστή (αλλά όχι υποχρεωτικά. Απλά το μηχάνημα αναλαμβάνει να κάνει ένα καλό ζύμωμα και να την φουσκώσει με μια σωστή θερμοκρασία).

Υπουργική συνέπεια (ή υπουργικά τερτίπια)

Αρχές Ιούνη άλλαξε ο υπουργός (και οι υφυπουργοί, δηλαδή, όλη η ηγεσία) του υπουργείου Παιδείας (με κεφαλαίο το Π παρακαλώ). Ο νέος υπουργός είχε μια ιδιαιτερότητα. Δεν ήταν βουλευτής της συμπολίτευσης. Δηλαδή, δεν ήταν βουλευτής κάποιου από τα δυο κόμματα που κυβερνούν αλλά αντίθετα είχε διαφωνήσει με τα μνημόνια και τη συγκεκριμένη πολιτική που ακολουθείται αυτή τη στιγμή κι είχε φτάσει να ιδρύσει δικό του κόμμα. Βέβαια, όλ' αυτά (οι διαφωνίες και οι αντιρρήσεις) έχουν και τα όριά τους. Με τις Ευρωεκλογές είδε πως οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ζόρικα τα πράγματα κι έτσι συνεργάστηκε (βάση προγραμματικής συμφωνίας βέβαια, τι έτσι;) με το ΠΑΣΟΚ. Ναι, αυτό απ' το οποίο έφυγε. Αλλά αρκετά με το ιστορικό του νέου υπουργού. Ας δούμε το παρόν.

Τσουρέκι

Και μιας και αρχίσαμε τα του αρτοπαρασκευαστή, άντε να συνεχίσω και με τα υπόλοιπα που έχω. Εδώ μια συνταγή για τσουρέκι. Είναι από τη Μαίρη. Που το έφτιαχνε (ειδικά το καλοκαίρι, για απογευματινό στην παραλία) και μας άρεσε. Κι επειδή όσες συνταγές είχαμε δοκιμάσει για τσουρέκι δεν τα είχαμε καταφέρει, της ζητήσαμε τη δική της. Μας την δίνει, τη φτιάχνουμε και το αποτέλεσμα, αποτυχία για άλλη μια φορά. Επειδή δεν το δεχότανε (η μόνη άλλη πιθανότητα ήταν να μην πήγαινε καλά η δική μας μηχανή) ήρθε στο σπίτι και έβαλε τα υλικά με τα χεράκια της. Όλα μπροστά μας. Δεν είχε τίποτα το ιδιαίτερο, τίποτα το διαφορετικό. Και το τσουρέκι έγινε υπέροχο. Χαρούμενοι μετά από μερικές μέρες επαναλαμβάνουμε τη διαδικασία. Αποτυχία και πάλι. Ε, το παρατήσαμε το θέμα και, μέχρι φέτος που φτιάξαμε τα πασχαλινά μας τσουρέκια, δεν το ξαναδοκιμάσαμε. Μάλλον ήρθε ο καιρός για μια δοκιμή ακόμα.

Ψωμί με τυρί και ζαμπόν

Μιας και πήγα την περασμένη βδομάδα το σταφιδόψωμο στο σχολείο, ήρθε η κουβέντα για τον αρτοπαρασκευαστή και το τι άλλο μπορεί να φτιάξει κανείς με αυτή τη μηχανή. Κάποιος ανέφερε το τυρόψωμο με διάφορες μείξεις, το θυμήθηκα κι είπα να το φτιάξω τη Δευτέρα που είχα (πάλι) εισήγηση στο σχολείο. Το έφτιαξα και το παρουσιάζω κι εδώ :)

Τάρτα με φράουλες

Όπως έγραφα προχτές, την περασμένη Τετάρτη ήταν τα γενέθλια της Ειρήνης. Εκείνη η μέρα της βγήκε λίγο τρέχοντας, τις προκύψανε διάφορες υποχρεώσεις κι είπαμε σε ένα κενό που θα είχε να κόβαμε κάτι σαν τούρτα. Και λέω σαν τούρτα μιας και καλοκαιριάτικα δεν ήθελε τούρτα, αλλά κάτι πιο δροσιστικό, πιο καλοκαιρινό. Και ω του θαύματος, σε ένα περιοδικό που πήρε έπεσε πάνω στη συγκεκριμένη τάρτα. Της άρεσε η ιδέα και τη φτιάξαμε (πληθυντικός της μεγαλοπρεπείας, η Μαρία την έφτιαξε) αν και, με αρκετές τροποποιήσεις είτε από πρακτική δυσκολία είτε από κακή επιλογή. Το βασικό ήταν να βρούμε φράουλες, που αυτή την εποχή δεν είναι πολύ δύσκολο, υπάρχουν ακόμα. (Αν δεν βρίσκαμε είχε βρει κάτι εναλλακτικό). Το δύσκολο όμως ήταν να βρούμε ρυζάλευρο. Όπου κι αν έψαξα δεν τα κατάφερα. Σε πολλά σουπερμάρκετ πήγαμε, ρυζάλευρο δεν βρήκαμε. Έτσι, αποφασίσαμε να αντικατασταθεί από κορνφλάουρ, κάτι όμως που το έκανε πιο σφιχτό (μάλλον τότε δεν θέλει αλεύρι καθόλου). Άλλη ιδέα είναι να χρησιμοποιηθεί "άνθος ορύζης" (αν βρεθεί κι αυτό) ή να βραστεί λίγο ρύζι (μισό φλιτζάνι) και να πάρουμε το νεράκι με όλη του την κόλλα. Αλλά αρκετά με τα εισαγωγικά, ας προχωρήσω στη συνταγή.

Σταφιδόψωμο

Την Τετάρτη ήταν τα γενέθλια της Ειρήνης. Κι είπα να πάω κάτι απλό στο σχολείο μου για κέρασμα. Έτσι αποφάσισα να φτιάξω ένα σταφιδόψωμο στον αρτοπαρασκευαστή. Που όπως έχω ξαναγράψει, ρίχνεις όλα τα υλικά μέσα, φεύγεις για ύπνο και μετά από κάποιες ώρες που θα ξυπνήσεις, παίρνεις έτοιμο το αποτέλεσμα. Τόφτιαξα λοιπόν, το πήγα, το φάγαμε κι όταν γύρισα στο σπίτι είπα να ρίξω μια ματιά να δω τι έχω γράψει και τι φωτογραφία έχω βάλει, μιας και έγινε κάμποση κουβέντα για τη συνταγή στο σχολείο. Κι ανακαλύπτω πως δεν την είχα ανεβάσει. Ευκαιρία λοιπόν να την παρουσιάσω από δω, αλλά δεν έχω φωτογραφία προς το παρόν αφού δεν φρόντισα (μ' έφαγε η υπερβολική σιγουριά πως ήδη το είχα κάνει). Επειδή συνήθως μου έβγαινε έξω απ' τη φόρμα, χρόνια αργότερα του προσάρμοσα τις ποσότητες προς τα κάτω λίγο.

(Ανύπαρκτες) Γέφυρες

Η Ελλάδα είναι μια νησιωτική χώρα. Το λέμε πολλές φορές και κάποιες απ' αυτές το λέμε καμαρώνοντας. Άλλες πάλι το λέμε για να δικαιολογήσουμε το γεγονός πως υπάρχουν ιδιαιτερότητες στη χώρα μας ιδιαίτερα όταν θέλουμε να αναφερθούμε στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει τόσο η κεντρική διοίκηση όσο και οι άνθρωποι που μένουν στα νησιά. Τα κυριότερα προβλήματα εμφανίζονται όταν χρειαστεί να έρθουν σε επαφή με διάφορες υπηρεσίες. Πρώτα για την υγεία αλλά και με σχολεία, με εφορίες και άλλα τέτοια. Κι ίσως όπως φανερώνει ο τίτλος, το σημερινό μου θέμα έχει να κάνει με το γεγονός αυτής της δυσκολίας που για γνωστούς - άγνωστους λόγους, οι αρμόδιοι δεν κάνουν τίποτα για να το αντιμετωπίσουν.

Έξω οι άστεγοι

Οι άστεγοι δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο ή μόνο των μη αναπτυγμένων χωρών. Άνθρωποι που για διάφορους λόγους έχουν χάσει το σπίτι τους υπάρχουν σ' όλες τις χώρες. Για παράδειγμα στη Νέα Υόρκη της πλούσιας Αμερικής κάθε χρόνο το χειμώνα γίνεται κουβέντα για τους άστεγους που υπάρχουν και που προσπαθούν με διάφορους τρόπους να ζεσταθούνε, κυρίως στις εξόδους του εξαερισμού του μετρό. Αλλά και στη Γερμανία όταν ήμουνα, υπήρχε οργάνωση που ασχολιόταν με το να κοιμίζει ή έστω να ζεστάνει κάπως τους άστεγους του Μονάχου, μιας απ' τις πιο πλούσιες πόλεις της χώρας. Ή μήπως θα ξεχάσω τους άστεγους που κοιμόντουσαν στις όχθες του Σηκουάνα στο Παρίσι και τους βλέπαμε καθώς εμείς απολαμβάναμε τη βαρκάδα μας στο ποτάμι;