Πηγές Αροάνιου

Ήταν το μακρινό 1990 που ξεκίνησα να δουλεύω σαν καθηγητής. Το πρώτο μου σχολείο ήταν το Λύκειο Δάφνης. Δάφνης Καλαβρύτων το σωστό. Η Δάφνη είναι ένα μικρό χωριό (τότε δήμος λόγω ιστορίας) στα σύνορα των νομών Αχαΐας και Αρκαδίας. Το πιο κοντινό χωριό είναι στα 3 χιλιόμετρα η Πουρναριά που ανήκει στο νομό Αρκαδίας. Αυτό δεν είναι τίποτα, υπάρχουν και χωριά που ανήκουν σε δυο νομούς (όπως παραπέρα τα Τριπόταμα, τυπικά χωριό της Αχαΐας κι αυτό αλλά που αρκετά σπίτια του ανήκουν στην Ηλεία) ή και ακόμα πιο δύσκολο όταν το χωριό μοιράζεται ανάμεσα σε δυο χώρες που τότε γίνεται δυο χωριά! Αλλά ξέφυγα απ' το θέμα μου.

Η ζωή εκεί ήταν δύσκολη μεν, αλλά γινόταν όμορφη αφενός μεν μιας και ήμασταν μια μεγάλη ομάδα νέων όλοι σχεδόν οι καθηγητές εκεί κι αφετέρου γιατί είχε κοντά πολλά όμορφα μέρη. Λίγο πιο πέρα ο Λάδωνας με την τεχνητή λίμνη του (που τότε ήταν χωρίς τις τόσες τουριστικές εγκαταστάσεις που έχουν φτιαχτεί τελευταία) απ’ τη μια, ενώ απ’ την άλλη είναι το Σπήλαιο των Λιμνών στα Καστριά (αλλά πόσες φορές να μπεις) και η πηγές του Αροάνιου ποταμού κοντά στο χωριό Πλανητέρο.

Προς τα εκεί κάναμε αρκετές εκδρομές τόσο για να απολαύσουμε το τοπίο όσο και για να φάμε πέστροφα στο εκτροφείο πέστροφας που υπήρχε εκεί. Το τοπίο είναι πανέμορφο όλες τις εποχές. Γεμάτο πλατάνια που από τις ρίζες τους καθώς και από το χώμα ή από τη βάση των βράχων ξεπηδούν νερά. Πολλά νερά που σε λίγα μέτρα ενώνονται και μετατρέπονται σ’ ένα αξιόλογο ποτάμι, τον Αροάνιο που έχει μήκος 12 χιλιόμετρα όλα κι όλα και χύνεται στον Λάδωνα που χύνεται στον Αλφειό, κι αυτός στη θάλασσα παραδίπλα απ’ τον Πύργο με συνολικό μήκος μόλις 110 χιλιόμετρα.

Η πρώτη δείχνει αυτό που ονομάζουν "πηγή του Δούναβη". Η δεύτερη η "πηγή" ενός από τους δυο αρχικούς ποταμούς που σχηματίζουν τον Δούναβη. Καμιά δεν είναι εντυπωσιακή, καμιά δεν προϊδεάζει για τον όγκο των νερών που σε λίγο θα συγκεντρωθεί.

Και λέω μόλις γιατί θέλω να στον συγκρίνω με τον ατέλειωτο Δούναβη των σχεδόν τριών χιλιάδων χιλιομέτρων και των 10 χωρών. Μα συγκρίνονται τα δυο ποτάμια; Για μένα ναι και με διαφορά πρώτος βγαίνει ο μικρούλης Αροάνιος. Πώς αυτό; Μα όπως έγραφα στο παλιό μου μπλογκ, είχα πάει να επισκεφτώ τις πηγές του. Κι έχοντας εμπειρία από τις πηγές του Αροάνιου, περίμενα να δω εντυπωσιακές αναβλύσεις νερών. Και οποία απογοήτευση όταν το μόνο που είδα ήταν μια λούτσα, μια τοσηδά λιμνούλα που καθόλου εντυπωσιακή δεν είναι (ακόμα κι η Καρήνη στην Αγιάσο πιο πολύ εντύπωση μου κάνει). Αλλά ας ξαναγυρίσω στο Πλανητέρο και στις ομορφιές του που το θυμήθηκα μιας και το περασμένο Σάββατο έκανα μια εκδρομή προς τα κει.

Είχε πεθυμήσει η Μαρία να δει φθινοπωρινό τοπίο. Αυτό πάει να πει δέντρα με φύλλα που έχουν αλλάξει χρώμα, έχουν κοκκινίσει ή κιτρινίσει ή έχουν πάρει αυτό το καφέ χρώμα πια κι έχουν αρχίσει να πέφτουν. Και μιας και φέτος ο καλός καιρός ακόμα καλά κρατάει (παρόλο που μπήκαμε στο Δεκέμβρη ήδη) είπαμε να κάνουμε μια εξόρμηση! Ποιον προορισμό όμως να διαλέξουμε; Κι εκεί πάνω σκέφτηκα το Πλανητέρο. Είχαμε να πάμε δεκαπέντε χρόνια, χρειαζόταν μια επανάληψη. Είναι και σχετικά κοντά στην Αθήνα (ούτε τρεις ώρες σε μικτούς δρόμους, αυτοκινητόδρομος μέχρι λίγο πριν την Τρίπολη κι από κει Λεβίδι - Κλειτορία αρκετά καλός) οπότε ήταν ιδανικός προορισμός.

Το τοπίο όντως ήταν όπως το περιμέναμε και μας αποζημίωσε. Χαρήκαμε νερά και χρώματα.

Δίπλα στα πόδια σου ξεφυτρώνει νερό. Αλλά πολύ νερό. Καθαρό νερό. Που παίρνει την κατηφόρα.

Μέσα από τα βράχια ή μέσα από τις ρίζες των δέντρων.

Εκεί παλιά υπήρχε κι ένα πεστροφείο μεγάλο που όμως τώρα έχει κλείσει, δεν ξέρω για ποιους λόγους. Έτσι οι εγκαταστάσεις του στέκουν έρημες και μόνες, οι δεξαμενές του είναι άδειες.

Βέβαια, τα νερά δεν μένουν ανεκμετάλλευτα, υπάρχει ένα πιο μικρό πεστροφείο με τρεις δεξαμενές λίγο παρακάτω κι ένα μεγάλο ακόμα πιο κάτω (που δεν πήγαμε μέχρις εκεί).

Φάγαμε πέστροφα, ψητή και καπνιστή, ψωνίσαμε και κάτι βότανα από τους πάγκους που ήταν δίπλα στις πηγές και φύγαμε ανανεωμένοι.