Οι τρούλοι των εκκλησιών είναι συνήθως επιβλητικοί. Και συνηθίζονται όχι μόνο στις μεγάλες και τις στολιστές αλλά και σε μικρές κι απομονωμένες εκκλησιές. Το κακό είναι πως οι περισσότεροι έχουν μια ομοιομορφία απελπιστική. Ειδικά σε εκκλησίες που φτιάχνονται σήμερα ή που επισκευάζονται. Δεν ξέρω ποιος είναι αυτός που τα κανονίζει αυτά, αλλά συνήθως είναι μια αντιγραφή από ένα ιδεατό "βυζαντινό" μοντέλο. Αντίθετα, στη Μυτιλήνη οι τρούλοι έχουν ένα δικό τους σχέδιο και χρώμα: κόχες και βαμμένοι γκρι - μπλε. Χωρίς κεραμίδια.
Προφανώς και είχα δει άπειρες φορές τις συγκεκριμένες εκκλησίες. Η πρώτη, ο Άγιος Θεράποντας είναι εμβληματική της πόλης, κι όποιος θέλει να βάλει μια χαρακτηριστική φωτογραφία της Μυτιλήνης σίγουρα θα φαίνεται. Κι η ίδια η εκκλησία είναι εντυπωσιακή, αλλά καθώς βρίσκεται πίσω απ' τα άλλα κτίρια, δεν φαίνεται. Από πάνω όμως ο τρούλος ξεχωρίζει. Και δεν είχα σκεφτεί την ιδιαιτερότητα μέχρι που είδα πρόσφατα σε φωτογραφία τη δεύτερη. Είναι ο Άγιος Παντελεήμονας, στο Πλωμάρι. Που μπορεί σε μέγεθος να μην έχει καμιά σχέση με τον άλλο Άγιο, αλλά ο τρούλος του είναι ίδιος.
Και καθώς έκανα τη βόλτα μου πρόσφατα στην παραλία, παρατηρώ πως και ο Άγιος Ισίδωρος έχει παρόμοιο τρούλο! Άρα δεν είναι τυχαίο. Εκτός κι αν πρόκειται απλά για τον ίδιο αρχιτέκτονα. Στην
Άγιο Θεράποντα ήταν ο Αδαλής, μαθητής του Τσίλερ, προφανώς με γερμανικές επιρροές. Για τους άλλους δεν ξέρω, αλλά ή πρόκειται για τον ίδιο ή για κάποιον μιμητή του.
Κι όπως ετοίμαζα το συγκεκριμένο κομμάτι, μόλις μου είχε αποκαλυφτεί η διαφορά, πάω να πάρω κάτι από το αυτοκίνητο και βλέπω το καμπαναριό στο χωριό. Το δεύτερο. Που κι αυτό στο πάνω μέρος ίδιο είναι.
Και πάω προς τη Μυτιλήνη κι έξω απ' την Παναγιούδα βλέπω ένα ξωκκλήσι. Κι αυτό; Κάτι άλλο γίνεται εδώ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Απόψεις; Ιδέες; Αντιρρήσεις; Παραλλαγές;
Όλα ευπρόσδεκτα.