Πολιτικη κουζίνα

Μια πολυαγαπημένη ταινία που την έχω δει και ξαναδεί δεκάδες φορές. Και παρόλο που την έχω δει τόσες φορές, όταν την ξαναπαίζει η τηλεόραση, κάθομαι και την βλέπω. Κλείνω τον υπολογιστή κλείνω τα πάντα και την απολαμβάνω. Πρώτη φορά την είδα σε αίθουσα, τον καιρό που είχε βγει πριν από πάνω από 10 χρόνια. Ομολογώ πως πήγα στις τελευταίες προβολές, περισσότερο παρακινημένος απ' τις συζητήσεις που γίνονταν τότε. Και με κατέκτησε. Έτσι, αργότερα την απόκτησα και σε DVD. Την έχω και στο δίσκο μου. Αν και δύσκολα να βάλω κάτι τέτοιο εδώ. Όταν ήμουν στη Γερμανία, ειδικά πριν αποκτήσω πρόσβαση στα ελληνικά κανάλια, έβαζα καμιά ταινία να δούμε. Και η συγκεκριμένη ήταν μια επαναλαμβανόμενη επιλογή. Συνολικά δεν μπορώ να υπολογίσω πόσες φορές την έχω δει.

Επίτηδες δεν έχω βάλει τόνους στο τίτλο μιας και η ταινία παίζει με το θέμα αυτό. Βασικά είναι Πολίτικη κουζίνα. Η κουζίνα της Πόλης. Κι οι άνθρωποι της Πόλης. Και μια ιστορία τους. Αλλά είναι και πολιτική κουζίνα μιας και στην ταινία γίνονται διάφορα "μαγειρέματα". Οι ήρωές της παίρνουν το δρόμο τους λόγω της πολιτικής.

Γιατί τη βλέπω ξανά και ξανά; Τι το ιδιαίτερο έχει για μένα αυτή η ταινία; Πρώτα πρώτα το άρωμα της Πόλης. Έστω κι αν ξέρω πως πολλά απ' όσα φαίνονται είναι προϊόντα ψηφιακής επεξεργασίας (πρωτοπορία για την εποχή της). Ο σκηνοθέτης της έχει την κατάλληλη γνώση της Πόλης και των όσων διαδραματίστηκαν εκεί. Αλλά επίσης γιατί μιλάει για κουζίνα. Για μαγειρέματα. Για φαγιά.

Τα φαγιά (όπως λέγονται στη γλώσσα των Ρωμιών αυτά που στην κοινή Αθηναϊκή ε, συγγνώμην, Ελληνική ήθελα να πω) χωρίζονται (όπως και η ταινία) σε τρία μέρη: μεζέδες, κύρια πιάτα και γλυκά. Θεωρητικά αυτή είναι η σειρά σ' ένα γεύμα, αν και συνήθως σπάνια να τηρηθεί (εκτός κι αν είν' επίσημο :) ).

Μεζές δε, είναι αυτό που αλλού λέγεται ορεκτικό, αλλού ορντέβρ και πάει λέγοντας, φαγητό που σερβίρεται σε μικρή ποσότητα έτσι για ξεκίνημα, για να σ' ανοίξει η όρεξη. Το θέμα είναι πως, μερικές φορές, το ίδιο πράγμα άλλοτε μπορεί να σερβιριστεί για μεζές κι άλλοτε για κύριο πιάτο. Έτσι κι εγώ, στους χαρακτηρισμούς που δίνω σε μια συνταγή, βάζω αυτό που είναι η πιο συνηθισμένη χρήση. Για παράδειγμα, το στιφάδο που έβαλα τις προάλλες, μάλλον για κυρίως πάει. Αλλά εγώ για μεζέ το ήθελα! Οι μεζέδες βλέπετε, είναι συνοδευτικά για ποτό. Έτσι, πολλές φορές περιοριζόμαστε να τσιμπάμε μεζέδες και αφήνουμε το φαγητό για μια άλλη φορά.