29 Νοεμβρίου 2014

Ψάρεμα στον Κεράτιο

Ο Κεράτιος κόλπος χωρίζει την ευρωπαϊκή Κωνσταντινούπολη σε δυο κομμάτια, σαν ένα μεγάλος ποταμός. Απ' τη μια είναι η παλιά Πόλη, η πόλη με την Αγιασοφιά, το Μπλε Τζαμί, το Ατμεϊντάν, το Καπαλί Τσαρσί και γενικά η τειχισμένη βυζαντινή πολιτεία κι απ' την άλλη η (πρώτη) επέκτασή της, ο Γαλατάς, το Πέραν, τα Ταταύλα των Ρωμιών, η πλατεία Ταξίμ, το Ντολμάμπαξε και τα υπόλοιπα καινούρια (σχετικά) τμήματά της. Αυτή η καινούρια πλευρά είναι το σημερινό κέντρο της Πόλης κι ενώνεται με την παλιά πόλη με τρεις γέφυρες. Η πιο κοντινή στο Βόσπορο Είναι η γέφυρα του Γαλατά κι όποια ώρα και να περάσεις βλέπεις να υπάρχουν άνθρωποι που να ψαρεύουν εκεί.

27 Νοεμβρίου 2014

Τουρκία: Συγκροτήματα κατοικιών

Στην Τουρκία απ' την πρώτη φορά που πήγαμε μας έκανε εντύπωση η τεράστια ανοικοδόμηση που υπήρχε. Γιαπιά παντού. μόνο που ήταν δυο κατηγοριών. Γύρω από κάθε πόλη, τεράστιες πολυκατοικίες, πολυόροφες (γύρω στους 20 ορόφους και βάλε). Σε απόσταση η μια απ' την άλλη ώστε να έχουν αέρα και φως αλλά χαμηλοτάβανες. Προορίζονταν (απ' όσο μας είπε κι ο συνοδός προϊστάμενος που είχε παρεδώσε με την Τουρκία) για να στεγάσουν το φτηνό εργατικό δυναμικό που ερχόταν απ' την Ανατολία. Κυρίως Κούρδους. Οι πολυκατοικίες αυτές είχαν προφανώς τελειώσει τώρα που περνάγαμε.

25 Νοεμβρίου 2014

Τουρκία: Σημαίες

Όπου πας κι όπου σταθείς στην Τουρκία, θα δεις και μια σημαία. Δηλαδή τι μια, κάμποσες. Σε σπίτια, σε καταστήματα, μέσα, έξω σε τοίχους, παράθυρα, παντού. Έχουν μια ιδιαίτερη μανία με το να βάζουν τη σημαία τους. Ακόμα και στα καροτσάκια που πουλάνε φαγητά ή ποτά στο δρόμο.

23 Νοεμβρίου 2014

Πολιτικη κουζίνα

Μια πολυαγαπημένη ταινία που την έχω δει και ξαναδεί δεκάδες φορές. Και παρόλο που την έχω δει τόσες φορές, όταν την ξαναπαίζει η τηλεόραση, κάθομαι και την βλέπω. Κλείνω τον υπολογιστή κλείνω τα πάντα και την απολαμβάνω. Πρώτη φορά την είδα σε αίθουσα, τον καιρό που είχε βγει πριν από πάνω από 10 χρόνια. Ομολογώ πως πήγα στις τελευταίες προβολές, περισσότερο παρακινημένος απ' τις συζητήσεις που γίνονταν τότε. Και με κατέκτησε. Έτσι, αργότερα την απόκτησα και σε DVD. Την έχω και στο δίσκο μου. Αν και δύσκολα να βάλω κάτι τέτοιο εδώ. Όταν ήμουν στη Γερμανία, ειδικά πριν αποκτήσω πρόσβαση στα ελληνικά κανάλια, έβαζα καμιά ταινία να δούμε. Και η συγκεκριμένη ήταν μια επαναλαμβανόμενη επιλογή. Συνολικά δεν μπορώ να υπολογίσω πόσες φορές την έχω δει.

21 Νοεμβρίου 2014

Φυλλαδιομανία στα σχολεία

Το υπουργείο παιδείας καθορίζει σε τακτά χρονικά διαστήματα το τι θα διδάσκεται στα σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Αυτό γίνεται μέσα από τους αρμόδιους οργανισμούς, παλιότερα το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, τώρα το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής και στο μέλλον κάτι άλλο, τα ονόματα αλλάζουν, η ουσία μένει ίδια. Και όλο αυτό ονομάζεται αναλυτικό πρόγραμμα (Α.Π.) κι υποτίθεται ότι φτιάχνεται έτσι που στο τέλος του κάθε κύκλου εκπαίδευσης να έχουν επιτευχθεί κάποιοι στόχοι (που κι αυτοί περιγράφονται στο Α.Π.). Το Α.Π. δηλ. είναι το ευαγγέλιο της εκπαίδευσης. Με βάση αυτό γράφονται τα βιβλία (έστω κι αν κάποιες φορές συμβαίνει το αντίθετο :) ) κι από κει γίνεται η εξειδίκευση του τι θα αποτελεί τη διδακτέα και τι την εξεταστέα ύλη κάθε τάξης. Βασικά, το τελευταίο δεν θα έπρεπε να χρειάζεται, αλλά συνήθως τα Α.Π. παραείναι φιλόδοξα κι έτσι (με τη σύμφωνη γνώμη αυτών που τα έφτιαξαν) προσαρμόζονται στην πραγματικότητα!

19 Νοεμβρίου 2014

Μοσχάρι στιφάδο

Δεν ξέρω πώς μου ήρθε η ιδέα. Αντί να φτιάξω το μοσχάρι κοκκινιστό, να το φτιάξω στιφάδο. Το έκανα κι έγινε μμμμ. Ένα εξαιρετικό πιάτο, που συνοδεύεται ευχάριστα από ρύζι ή πατάτες τηγανιτές ή φούρνου ή τρώγεται ακόμα και σκέτο

17 Νοεμβρίου 2014

Ψωμί σε μικρά μπολ

Για τον αρτοπαρασκευαστή μου έχω ξαναγράψει. Πρόσφατα απόκτησα ακόμα έναν, σχετικά καινούριο: μόλις 10 χρονών (σε σχέση με τον άλλον που είναι 15, καινούριος δεν είναι;). Το ιδιαίτερο με αυτόν είναι πως έχει δυο μπολ για το ψωμί αντί για ένα. Παίρνει και μεγάλο και κάποιες φορές χρησιμοποιώ αυτό που είχα (και που το έχω ανανεώσει άρα είναι σε εξαιρετική κατάσταση) ενώ μ' άρεσε κι η ιδέα για δυο μικρά ψωμάκια, ιδιαίτερα αφού μας αρέσει η κόρα. Η Μαίρη προτιμάει να χρησιμοποιεί τον αρτοπαρασκευαστή για ζυμωτήριο κι αφού ετοιμαστεί η ζύμη να την  πλάσει και να την  φουρνίσει. Εγώ πάλι προτιμώ ν' αφήνω τη μηχανή να κάνει όλη τη δουλειά κι έτσι είχα ένα πρόβλημα: ενώ οι οδηγίες (που υπήρχαν μέσα κι είχαν ενδιαφέρουσες ιδέες που πρέπει να τις βάλω κι εδώ κάποια στιγμή) λένε πως απλά μοιράζεις το μείγμα για το ψωμί του ενός κιλού στα δυο μπολάκια, στην πράξη κάθε φορά που το έκανα μου ξεχείλιζε. Έτσι αποφάσισα να αναπροσαρμόσω τη συνταγή προς τα κάτω. Ιδού λοιπόν:

15 Νοεμβρίου 2014

Εθελοντισμός ή άγρια εκμετάλλευση;

Από παλιά είχαμε διαφωνία με τον Δημήτρη σχετικά με τον εθελοντισμό. Αυτός ήταν υπέρ  ενώ εγώ είχα τις αντιρρήσεις μου και ειδικά σε περιπτώσεις που αυτός έρχεται να υποκαταστήσει το κράτος στις υποχρεώσεις του. Γιατί όταν αναλαμβάνουν οι εθελοντές να κάνουν τη δουλειά που το κράτος είναι υποχρεωμένο, αυτό βολεύεται και η κατάσταση μονιμοποιείται. Και σε επόμενη φάση παρατάει τελείως την υποχρέωση αυτή και την αφήνει στον πατριωτισμό των Ελλήνων. Φαίνεται απίστευτο πως αμειβόμενες υπηρεσίες γίνεται προσπάθεια να καλυφθούν από εθελοντές και πως βρίσκονται εθελοντές γι' αυτές. Το πρόσχημα; Οι ανάγκες των συνανθρώπων μας. Η εύκολη λύση; Να κάνει κάτι ο διπλανός. Το λέει κι η θρησκεία. Βοήθα τον πλησίον σου. Η δύσκολη; Να απαιτήσεις και να επιβάλεις στο κράτος να αναλάβει τις ευθύνες του. Και το διαίρει και βασίλευε που εφαρμόζεται κάνει τη δύσκολη λύση ακόμα πιο δύσκολη.

13 Νοεμβρίου 2014

Κατσικάκι με πατάτες βουτυράτες στη λαδόκολλα

Έλεγα να γράψω κάτι για την πρόταση του υπουργείου μας για εθελοντές καθηγητές, αλλά δεν είμαι έτοιμος ακόμα. Το πράγμα είναι σε εξέλιξη. Θα το κάνω τις επόμενες μέρες. Γιατί με καίει άμεσα. Έτσι κάτι άλλο έπρεπε να βάλω και καιρό δεν έχω, Έτσι ευκαιρία να ανεβάσω κάποια απ' τις συνταγές αρχείου. Δοκιμασμένη κάποια στιγμή αλλά όχι τακτικά. Απολαυστική πάντως.

11 Νοεμβρίου 2014

Ο Κεμάλ

Όπου και να πας, όπου και να σταθείς στην Τουρκία θα δεις και μια απεικόνιση του Μουσταφά Κεμάλ, του λεγόμενου Ατατούρκ, παναπεί Πατέρας των Τούρκων. Σε πορτρέτα, σε αγάλματα ή και σε μια απλή παρουσίαση, όπως στη φωτογραφία. Σε μαγαζιά και ταβέρνες, σε σχολεία, σε δρόμους και πλατείες, όπου πας κι όπου σταθείς θα πέσεις πάνω του πολλές φορές κι όχι μία. Μόνο στα τζαμιά δεν τον έχουνε. Κι υπάρχει λόγος για όλ' αυτά. Μόνο που δεν ξέρω για πόσο ακόμα :)

09 Νοεμβρίου 2014

Κοτόπουλο με ουίσκι

Πριν λίγο καιρό είχα βάλει ένα χιουμοριστικό μέιλ κι η Μαρία μ' έκραξε. Παρόλ' αυτά εγώ θα το επιχειρήσω ξανά. Μιας και αύριο έχω γενέθλια λέω να κεράσω κάτι: μια συνταγή για πλάκα. Κι αυτή την είχα πάρει κάποια στιγμή με μέιλ (και μάλιστα πάνω από μια φορές) αλλά πού να ψάξω να τη βρω τώρα. Δύσκολο. Έτσι προσέφυγα στο θείο Γκούγκλη. Και βέβαια τη βρήκα σε αρκετές παραλλαγές. Σε ειδησιογραφικό σάιτ(!), στη Φρικηπαίδεια ή σε σάιτ με ανέκδοτα κι αλλού. Το έφτιαξα στο στυλ μου (κάπως) και το παρουσιάζω. Καλή όρεξη.
(Η παραπάνω φωτογραφία δεν έχει καμιά σχέση με τη σημερινή "συνταγή". Απλά, μ' άρεσε. Δεν είναι από κάπου στην Αγγλία ή τη Γερμανία κλπ. Το βλέπω καθημερινά απ' το παράθυρό μου.)

07 Νοεμβρίου 2014

Πιροσκί (της γιαγιάς Κεράσας(!))

Τα πιροσκί είναι ένα ρώσικο παραδοσιακό έδεσμα. Μοιάζουν με τους τούρκικους τζεσλεμέδες, αλλά γίνεται με πολύ περισσότερη ζύμη. Μοιάζουν με τυροπιτάκια αλλά ψήνεται στο τηγάνι. Εγώ τα έμαθα μετά το 1990 όταν ήρθαν στην Ελλάδα πολλοί απ' τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες. Δεν τα είχα εκτιμήσει και τόσο, ίσως γιατί δεν πέτυχα σε κάτι καλό. Μέχρι πριν δυο χρόνια που ήμουνα (για άλλη μια φορά) σε σχολείο στο Μενίδι. Το σχολείο ήταν δίπλα στη ρώσικη εκκλησία κι εκεί δίπλα είναι ένα μαγαζάκι καφενείο που πουλάει και πιροσκί. Όταν πρωτοδοκίμασα μ' άρεσαν εξαιρετικά κι έτσι, όταν καμιά φορά βρίσκομαι κατά Μενίδι δεν χάνω την ευκαιρία να περάσω να δω αν η ποιότητα μένει σταθερή :)

05 Νοεμβρίου 2014

Σούνιο

Το Σούνιο είναι ένα απ' τα μέρη που είναι ξακουστά για το ηλιοβασίλεμά τους. Ο ήλιος χάνεται πίσω απ' τα βουνά της Ερμιονίδας, που δεν είναι ψηλά, είναι και πολύ μακρυά οπότε χάνεται αργά δίνοντας υπέροχα χρώματα. Αυτό το ξέρει η αρχαιολογική υπηρεσία κι ο χώρος είναι ανοιχτός μέχρι ακριβώς τη δύση του ήλιου. Αμέσως μετά αρχίζει η εκκένωση του χώρου κι όλοι φεύγουν με το ζόρι, θα θέλανε να κάτσουν κάνα τέταρτο - μισάωρο ακόμα. Κκαλά, αν έχει και φεγγάρι, που να ξεκολλήσεις. Η εναλλακτική λύση είναι όταν βγεις απ' τον αρχαιολογικό χώρο να πας απ' την άλλη μεριά, πέρα απ' την καφετέρια-μουσείο, Εκεί δεν υπάρχει πρόβλημα πόση ώρα θα κάτσεις. Στο Σούνιο είπα ν' απολαύσω για άλλη μια φορά το ηλιοβασίλεμα και βρέθηκα πριν μερικές μέρες. Κι επειδή αν καθυστερήσω να βάλω φωτογραφίες και να γράψω τις εντυπώσεις μου, θα τα ξεχάσω, ας το κάνω τώρα που τα έχω φρέσκα. Ας πάρουμε, λοιπόν, τα πράγματα απ' την αρχή.

03 Νοεμβρίου 2014

Στρούντελ (μήλου - Apfelstrudel)

Το στρούντελ το έμαθα στη Γερμανία. Είναι ένα γλύκισμα, που βασικό του στοιχείο είναι το μήλο. Και από μήλα στη Γερμανία άλλο τίποτα. Το κλίμα τα ευνοεί. Παίρνουν λοιπόν φύλλο ή σφολιάτα ή κάποια άλλη τέτοια ζύμη, παίρνουν και μηλαράκια που τα ψιλοκόβουν, τ' ανακατεύουν με ζάχαρη και τα στρώνουν μέσα, τα τυλίγουν και έτοιμο το γλύκισμα. Το σερβίρουν είτε πασπαλισμένο με ζάχαρη άχνη είτε το κολυμπάνε σε μια αραιή σάλτσα βανίλιας (όπως αυτό της φωτογραφίας). Γύρω στα 3,5€ είχε το σκέτο και κάνα ευρώ παραπάνω με τη σως. Στα σουπερμάρκετ βρίσκαμε και έτοιμο κατεψυγμένο. Φύγαμε απ' τη Γερμανία, πάνε τα στρούντελ. Αλλά τώρα η εποχή των μήλων αρχίζει, γιορτές είχαμε αυτές τις μέρες, είχα βρει κάπου μια συνταγή και την κράταγα να τη δοκιμάσω κι αποφασίσαμε να φτιάξουμε κι εμείς ένα. Ε, ψιλοέψαξα και στο ιντερνέτι διάφορες συνταγές, ελληνικές και γερμανικές και ιδού πού κατέληξα:

01 Νοεμβρίου 2014

Τουρκία: Ο χορός του Δερβίση

Μέσα στα διάφορα μαστ που υπάρχουν στην Τουρκία είναι μερικές ατραξιόν που πρέπει κανείς να δει ή να κάνει. Για παράδειγμα "πρέπει" να καπνίσει έναν ναργιλέ (όχι, δεν ενέδωσα αυτή το φορά, αλλά μια παλιότερη είπα να το δοκιμάσω) ή να παρακολουθήσει ανατολίτικους χορούς (χορό της κοιλιά δηλαδή) που ούτ' απ' αυτό είδα αυτή τη φορά. Δεν έπεσα και σε κάναν κράχτη, αλλά είχα πάρει μια γεύση πριν από καμιά 15αριά χρόνια, δεν χρειαζόταν ξανά. Άσε που τέτοιες ατραξιόν κοστίζουν αρκετά μιας και απευθύνονται βασικά και κυρίως σε τουρίστες.